Black Hole is nog niet eens voltooid en toch spreken sommige mensen al van de Ulysses onder de stripverhalen. Het is in elk geval het meest ambitieuze werk dat de Amerikaanse striptekenaar (Washington, 1955) tot nu toe heeft gemaakt. Tien jaar geleden begon hij aan het verhaal over een groep tieners die in de greep raakt van een seksueel overdraagbare ziekte die de meest gruwelijk lichamelijke transformaties veroorzaakt. Momenteel legt hij er de laatste hand aan. Black Hole is de voorlopige apotheose (de auteur is nog jong) van de reeks verhalen die Burns maakte sinds de jaren tachtig, toen hij debuteerde in het chique stripmagazine Raw. Donkere verhalen over eenzame kinderen die zich staande moeten houden in een wereld van gewelddadige dronkelappen, seksmaniakken en kindermoordenaars, over naïeve Mexicaanse worstelaars met een bijbaantje als privé-detective, hond-mannen, mol-mensen, freaks, mutanten, monsters en psychopatische travestieten, getekend in clair-obscur, in een stijl die een mix lijkt tussen Kuifje en de oude EC-horrorstrips. Wie is die man, die zulke uitzinnige, zieke dingen verzint? Het antwoord kregen we tijdens de afgelopen Haarlemse Stripdagen, waar Burns één van de gasten was. Een teleurstellend antwoord, want Burns blijkt een hele gewone, zelfs beminnelijke man te zijn. En hij heeft nog een doorsnee jeugd gehad ook.