De kwelgeest van een politiek tekenaar voor een dagblad luistert naar de naam 'tijd'. Gedwongen als hij is te tekenen voor de vluchtige, dagelijkse actualiteit, loopt de tekenaar de niet geringe kans dat zijn politieke prenten zienderogen aan betekenis inboeten om uiteindelijk betekenisloos en onbegrepen voorgoed uit het bewustzijn te verdwijnen. Oorlogen, dictators, verkiezingen, politieke moorden, volksbevrijders: geen mens of gebeurtenis kan zich onttrekken aan het noodlot van de vergetelheid. Een lot dat zij delen met de aan hen gewijde cartoons en tekeningen. Vandaar ook de lange onderschriften die schrijvers van geschiedenisboeken nodig hebben om een spotprent uit de 18e of 19e eeuw opnieuw tot leven te wekken.