Zo'n twintig jaar geleden moesten kinderen in Zuid-Afrika hun strips ('strokies') nog verstoppen voor vader en moeder. Veel ouders geloofden dat het stripverhaal ('strokiesprent') sociale problemen kon veroorzaken. Verantwoordelijk voor die opvatting waren vooral de kerkvaders en de schoolmeesters die deze kunstvorm met argwaan bekeken. Zij associeerden strips met de Amerikaanse cultuur, net als bioscoop en dans. Alleen al het feit dat stripverhalen niet in het Afrikaans maar in de Engelse taal verschenen, was het onderwerp van een preek waard. Strips waren te heidens en leken op afgoderij.