Lian Ong vertelt in Horizon een oorspronkelijk scheppingsverhaal, over het ontstaan en de ondergang van een volk. Het verhaal is fictief, tijdloos en voltrekt zich in een desolaat landschap. Het zou in de oertijd kunnen spelen, maar kan evengoed de sage zijn van een groep overlevenden na een nucleaire catastrofe. De nomaden zijn fantasiefiguren, mengvormen van Mongolen en oermensen, de natuur is evenmin natuurgetrouw. De horizon waarnaar de nomaden verlangen is heel bijzonder, want krom. Elk landschap heeft een eigen overheersende, vaak dreigende kleur. Wanneer de wanhoop groot is, komt er ooit een eind aan de barre winter, is er ineens een licht gekleurde, hoopvolle lucht. Lian Ong speelt met kleur en perspectief en doet dat op manier die fascineert. Via beeldwisselingen op de pagina ontstaat het geheel. Het verhaal ontrolt zich als in een film, de plaatjes zijn de filmshots, ze krijgen hun betekenis door de compositie.