Zeven jaar geleden sprak ik Johan de Moor voor het eerst, in Den Haag naar aanleiding van de strip Kasper. Na enkele toevallige en terloopse ontmoetingen in Brussel, waar hij woont, komen we elkaar in Haarlem opnieuw tegen. Het valt me op, dat hij in de loop der jaren uiterlijk meer en meer op zijn vader is gaan lijken. Zeker als hij, zoals nu, zijn kuif naar achteren kamt. Ik zeg tegen hem: 'Toen ik je vanmorgen vanuit de verte op een terras aan de Markt zag zitten, dacht ik onwillekeurig: Hé, Bob is er ook...' 'Ja,' zegt Johan. 'Vreemd hè?'