In een oud, een beetje vervallen herenhuis in de Ardennen leidt een mooie trap naar de eerste verdieping, waarop René Hausman zijn toevlucht heeft gezocht. Ik houd van dergelijke herenhuizen met hun donkere, houten interieur. Er hangt een geruststellende geur waardoor je je als bezoeker dadelijk welkom voelt. De kamer biedt een gezellig rommelige aanblik. Op de oude sofa ligt een soort doedelzak en overal staan poppetjes, displays (zelfs van Druuna), kartonnen figuurtjes, maquettes (de burcht uit Laïyna), beeldjes, dieren, muziekinstrumenten, maskers, prenten, postkaarten, stapels boeken en strips en natuurlijk liggen op de werktafel de nieuwste ontwerpen van de tekenaar. Deze kamer betreden is als binnenkomen in een wondere wereld, bedenk ik me. Dit is het soort kamer waar ik als kind van droomde: de kamer van de sympathieke, wijze grootvader, die allerlei geheimzinnige spulletjes heeft en de boeiendste verhalen weet te vertellen. De gordijnen zijn altijd dicht. Deze kamer staat los van de buitenwereld. Urenlang kan ik hier rondsnuffelen. Een kop geurende koffie haalt me uit mijn dromen. Ik was hier voor een interview, ja toch?