Al Davison maakte grote indruk met zijn debuutalbum The Spiral Cage, dat vier jaar geleden verscheen. Het is een onverkapte autobiografie, waarin Davison vertelt hoe hij zijn handicap - hij werd geboren met spina bifida, een open rug - en de vooroordelen van zijn omgeving overwon. Het is een moedig en overrompelend boek, maar het riep onmiddellijk de vraag op of Davison als stripmaker meer in zijn mars zou hebben dan alleen dat ene, uitzonderlijke boek. In 1992 echter verscheen De minotaurus, waarin hij de Griekse mythe vervlecht met het verhaal van The Banshee, een mismaakte jongen die door skinheads in elkaar wordt geslagen en in het ziekenhuis beland. In zijn zoektocht naar waardering en geluk komt hij tenslotte terecht bij een vrouwelijke dokter, die in haar isolement vlucht omdat ze, net als hij, een lichamelijk gebrek heeft. Hun liefde en het kind dat ze samen krijgen, vormen het happy end dat Davison zijn personages en zijn lezers gunt. Davisons strijdbare instelling komt terug in de vorm die hij voor verhaal koos. Hij legt accenten in zijn verhaal door voortdurend van stijl te wisselen, soms meermaals op dezelfde pagina. Het is alsof hij voor de lezer struikelblokken opwerpt en probeert hem uit het lood te slaan. In die opzet slaagt hij, want De minotaurus is een album dat de lezer, zowel door vorm als inhoud, lang bezighoudt.