De zachte dood van de underground-generatie in de jaren '70 en '80, was een klap in het gezicht van de Amerikaanse stripliefhebber. De superhelden staken hun wilskrachtige kinnen weer uit. Marvel en DC domineerden de winkelschappen als nooit tevoren, en verdienden goed aan merchandise, trading cards en gimmick covers. In de passieve jaren tachtig en de materialistische jaren negentig leek weinig plaats voor bladen als Zap en Rip-off. Nu en dan maakte een schaap in wolfskleren binnen het superheldengenre iets eigenzinnigs en persoonlijks (Moore, Miller, Gaiman), maar over het algemeen had de striplezer met smaak weinig reden tot juichen. Toen er toch weer zwart/wit-comics verschenen waarin een alternatieve koers werd ingeslagen, haalde men de makers dan ook als helden binnen. Dat er ook flink wat kaf onder het koren was, deed aan de feestvreugde weinig af.