Het is 's avonds een uur of zeven, op één van de weinige mooie julidagen van dit jaar, als ik op het station van Zandvoort aankom en Toon van Driel (Amsterdam, 1945) telefonisch laat weten dat ik gearriveerd ben. Even later rijdt Van Driel zijn lila limousine voor en zoeven we rustig en geruisloos in zijn Lexus naar zijn fraaie appartement aan de kust. Nog iets later zitten we genietend van de avondzon op zijn balkon. Het uitzicht is indrukwekkend: links de duinen waar wandelpaden strepen trekken door het landschap en rechts de klotsende zee. Als je heel goed luistert hoor je de golven zachtjes op het strand ploffen. Van Driel neemt tevreden plaats. Zijn leven, voorzien van ups en downs, lijkt zich in rustiger vaarwater te bevinden. Dat wil echter niet zeggen dat hij geen plannen meer heeft; integendeel zelfs. De drie uur die we praten zijn eigenlijk niet eens voldoende om alles uitvoerig aan de orde te stellen.