Lucky Morris heeft zopas zijn laatste duel in The O.K. Corral verloren, het gevecht dat we allen op een dag moeten verliezen. Gedurende meer dan vijftig jaar hebben wij, zijn lezers, rotsvast geloofd dat zijn potlood sneller was dan de loden kogels van een colt '45. Het is waar, dat hij, als ik het zeggen mag, welhaast verraderlijk werd overvallen...

Daan Jippes, winnaar van de Stripschapprijs 2001, is voor veel mensen de auteur van dat ene album: Twee voor thee. Aangezien hij verder nooit een eigen strip in boekvorm publiceerde, heeft deze Oberon-uitgave uit 1973 mythische proporties gekregen. 'Daan kan eigenlijk alles, en het zit allemaal in dat ene boek', zeggen zijn volgelingen. Maar er is ook kritiek.

'Eindelijk erkenning' kopte Het Parool in november vorig jaar naar aanleiding van de overzichtstentoonstelling van Alfred Mazure (MAZ) in het Nationaal Oorlogs- en Verzetsmuseum. Deze tekenaar die geschiedenis schreef met zijn stripcreatie Dick Bos (1940) werd in de expositie vereerd met een uitgebreid overzicht van zijn werk en kreeg daarmee bijna dertig jaar na zijn dood eindelijk de aandacht die hij altijd al verdiende maar nooit kreeg. Op de tentoonstelling was een beeld van het veelomvattend werk van MAZ te zien: van zijn strips tot zijn films en van zijn detectiveromans tot zijn politieke spotprenten. En Dick Bos, uiteraard. De tentoonstelling heeft een vervolg gekregen tot 1 oktober. Ook verscheen er onlangs een bibliografie over Mazure. Uit alles wordt duidelijk dat Alfred Mazure meer is dan alleen de tekenaar van de beeldromans van Dick Bos, bij voorbeeld een begenadigd tekenaar van de pin-up in optima forma, met als belangrijke exponenten Lindy Leigh en Jane, daughter of Jane.

Stripper wint de P. Hans Frankfurtherprijs van Het Stripschap voor haar bijzondere verdiensten in de stripwereld. Het stripblad is sinds 1993 een podium voor amateur-striptekenaars en beginnende professionals.

Iran - islamitisch fundamentalisme, politieke en sociale repressie, hevig anti-Amerikanisme: een humorloze, kleurloze cultuur gesymboliseerd door de priemende blik van ayatollah Khomeini en de donkerzwarte kleding van vrouwen. Dit is het door Westerse regeringen en (Amerikaanse) media opgeroepen beeld wat er toe heeft bijgedragen dat het land in een diep isolement verzeild is geraakt. Het beeld klopt ook niet. Neem alleen al de Iraanse cartoonwereld: die is springlevend en kent een rijke traditie. Vooral de negentiende eeuw, waarin vele humortijdschriften verschijnen, blijkt een gunstige tijd voor illustratoren. Ook bestaat er in die periode een grote vraag naar muurschilderaars. Koopmannen huren deze kunstenaars - voorlopers van striptekenaars - in om in koffiehuizen Perzische volksverhalen in woord en beeld na te vertellen.

Zullen we Heinz ooit nog terugzien? Dat zal menig stripliefhebber zich hebben afgevraagd toen op zaterdag 29 april 2000 het laatste strookje van Heinz in de diverse dagbladen verscheen. Gevreesd moest worden van niet, want de geestelijke vaders van -Eddie de Jong en René Windig - hadden aangegeven dat ze alles onderzocht hadden wat mogelijk was op stripgebied. Dat het duo het tekenen van strips niet meer zo zag zitten, bleek al in de maanden augustus, september en oktober van het jaar daarvoor. Zij boden toen een tijdje oude stroken bij de diverse dagbladen aan als zijnde nieuw materiaal. Deze actie bleef niet onopgemerkt en een aantal dagbladen - met name de Brabantse - zegde het contract met Windig en De Jong op. Brabantse Heinz-fans zullen dan ook blij zijn dat onlangs Braveu, Heinz! is verschenen, het laatste album met gebundelde stroken van de dagbladstrip. Naar aanleiding van deze uitgave zochten we Windig en De Jong op en spraken met hen over het inleveren van oude strookjes, het stoppen van Heinz in de dagbladen en de toekomst van de humeurige kater op het witte doek. Want, zo bleek uit het interview, ook Heinz heeft meerdere levens.

Hoogleraar film- en televisiewetenschappen William Uricchio (48) maakt zich zorgen over de toenemende machtsconcentratie in de mediawereld. Stripverhalen zijn voor concerns als Disney en de nieuwe fusiegigant AOL Time Warner alleen interessant als winstobject. De ontwikkeling van stripkarakters dreigt vermalen te worden onder druk van het economisch belang. Een sprekend voorbeeld is Batman. De originele verhaallijn mag nooit uit het oog worden verloren, waarschuwt hij.

Het onlangs verschenen Piepel ziek is het eerste deel van een reeks stripbewerkingen van de leesboekjes van de Vlaamse kinderboekenauteur Marc de Bel. Hoofdfiguren in de strip en de boekjes zijn Boeboeks. Dit zijn vreemde wezentjes, die lijken op menselijke beestjes of beestige mensjes. Wat zijn het eigenlijk?

Met het schaamrood op de kaken berichtte Stripschrift pas enkele nummers geleden het verscheiden van Antonio Hernandez Palacios (Madrid 1920) op 29 januari 2000. Deze tekenaar, die tot de belangrijkste van zijn generatie behoort, is vooral bekend door zijn westernreeks MacCoy. Minder bekend is zijn ?t Roelantslied, waarvan de Nederlandse editie in 1981 in een anonieme vertaling bij Oberon verscheen. Omdat Palacios met dit album een vooraanstaande plaats inneemt in de toch al rijke traditie van Keizer Karel-verhalen bespreken we ?t Roelantslied bij wijze van in memoriam.

Zomaar een zaterdagmiddag, 19 mei 2001, in een vitrine op de tentoonstelling Alle haaien! - Striphelden op zee in het Maritiem Museum Rotterdam. Een officieel schrijven van het toenmalige ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen OKW, één der felste tegenstanders van de strip in de jaren '50: ?Het beeldverhaal is zelfmoordliteratuur en het verpersoonlijkt het anti-boek'. Welk een speling van het lot dat vijftig jaar later een juist naar dat ministerie genoemde stichting twee etages lager de prijswinnaars bekend maakt van een door haar uitgeschreven stripwedstrijd onder scholieren tot 18 jaar.

Jarenlang werd de Britse stripwereld gedomineerd door wekelijks verschijnende beeldverhalen voor een lezerspubliek van zeven tot twaalf jaar. In deze afleveringen stond eenvoudige humor centraal, ze waren één tot drie pagina's lang, en hadden meestal kinderen in een buitenwijk in de hoofdrol. Daarnaast waren er vele avonturenstrips voor dezelfde leeftijdsgroep, die vooral handelden over oorlog, sport en helden (maar geen superhelden). Ook waren er veel herdrukken van Marvel-strips, in zwart/wit.

Hans van Oudenaarden (42), sinds jaar en dag aan de bak als ghost-tekenaar voor onder meer Donald Duck, Sjors en Sjimmie (tijdschrift Sjosji), Jan, Jans en de kinderen, en het magazine Looney Tunes (met Warner Bros-tekenfilmfiguren als Bugs Bunny en Daffy Duck. Red.). ?Ik heb alle covers van Looney Tunes gedaan, de afgelopen tweeënhalf jaar', vertelt hij trots. Daarnaast verdient Van Oudenaarden ook de kost met illustratiewerk voor reclame-doeleinden. En nu heeft hij zijn eerste strip - De kleine dood - onder eigen naam uitgebracht. Een pornostrip, jawel.

Nederland heeft een Oscarwinnaar en dat willen we met zijn allen weten. De kwaliteitskrant NRC Handelsblad kopte op maandag 26 maart 'Dudok de Wit wint Oscar' en opende op de voorpagina met een grote foto. Het was niet de unieke uitspatting van één krant. Alle grote landelijke en regionale dagbladen besteedden aandacht aan het winnende Vader en Dochter (Father and Daughter) van de in Londen wonende en werkende Nederlandse animatiefilmer Michael Dudok de Wit (1953). Zelfs het feit dat hij de gelukkige winnaar werd van een televisieset vanwege het kortste dankwoord was daags erna goed voor aandacht in alle bladen.

Oordelen en vooroordelen versluieren dikwijls de werkelijkheid. Neem Nepal. De gedachten gaan uit naar sherpa's, de majestueuze Himalaya's en een Spartaanse leefstijl, maar niet naar humor. Toch speelt humor een belangrijke rol in het leven van de Nepalezen, zo sterk zelfs dat zij in augustus een festival over grappenmakerij, satire en komedie organiseren.

Het protest dat de afgelopen tijd klonk tegen de modernisering van Suske en Wiske, was luid. Was dan niets dan meer heilig? Vooral de nieuwe kleding van Wiske moest het ontgelden. Zij droeg niet langer haar herkenbare kleedje, maar een minirokje en een kort topje. Verder bleek nota bene politiek cartoonist Erik Meynen de dialogen in het verhaal De Europummel voor zijn rekening te nemen. De pers legde de verantwoordelijkheid voor de veranderingen bij uitgeverij Standaard en de erven van Willy Vandersteen. Onder druk van de teruglopende verkoopcijfers eisten deze twee partijen namelijk van tekenaar Paul Geerts en diens opvolger Marc Verhaegen een moderniseringsslag. De tekenaars verzetten zich, maar zwichtten uiteindelijk toch. Na alle ophef over de veranderingen werd de restyling grotendeels teruggedraaid. Zouden we werkelijk nooit meer de blote navel van Wiske zien? We vroegen het Marc Verhaegen, nu officieel de vaste tekenaar van Suske en Wiske.