Een striptekenaar die een spectaculair ogend theater in Haarlem bedenkt: Joost Swarte doet van zich spreken met zijn ontwerp voor de nieuwe Toneelschuur. Het gebouw verrijst in Swartes typerende klare-lijnstijl aan de Lange Begijnestraat en wordt in 1999 opgeleverd. Een gedenkwaardig moment voor de Nederlandse strip- èn architectuurwereld.

Het jaar 1997 begon in mineur door het overlijden van één van de belangrijkste Europese stripmakers: André Franquin. Op 5 januari stierf de geestelijke vader van onder meer Guust Flater en de Marsupilami in zijn woning in het Zuid-Franse Nice aan een hartaanval. Hij was twee dagen tevoren 73 jaar geworden. Zijn leven was een bizarre tweestrijd tussen artistieke rijkdom en geestelijke malheur.

In 1993 verscheen in de Verenigde Staten het boek Understanding Comics van schrijver en tekenaar Scott McCloud: een lijvig boekwerk waarin McCloud het medium strip probeert te ontleden. Aan de hand van een vooraf ontwikkelde definitie van 'the invisible art' leidt McCloud de lezer langs talloze aspecten van de strip, zoals beeldvocabulaire, verteltechniek, tekst en kleur. Van het boek van McCloud is inmiddels een cd-romversie in de maak.

Over het leven van strip- en televisiescenarist Lo Hartog van Banda zou je een boek kunnen schrijven. Dat is op zich opmerkelijk, want de doorsnee Nederlander vult in zijn leven niet meer dan één hoofdstuk, maar nog opmerkelijker is het leven waar Hartog van Banda op terugkijkt. Zijn karma bleek een aantal bijzondere - zeg maar gerust bizarre - gebeurtenissen in petto te hebben.

Marc VanOppen werd geboren in 1953 in Zolder (België). In 1977 begon hij onder het pseudoniem Marvano met het maken van illustraties en korte stripverhalen voor het sciencefictiontijdschrift Orbit. Zijn eerste stripalbum - De vlucht van het paard - verscheen in 1980 en bevatte vier korte strips, gebaseerd op verhalen van Larry Niven. Vanaf 1982 tekende hij enkele korte verhalen voor het weekblad Robbedoes. Hij zegde zijn baan als binnenhuisarchitect op en was enige tijd hoofdredacteur van Kuifje. Later stond hij aan het hoofd van uitgeverij Den Gulden Engel, waar hij albums publiceerde van onder anderen Claude Auclair, Yann en Conrad en Gerrit de Jager.

Mark Hendriks timmert aan de weg. Met zijn vliegtuigstrips die zijn gepubliceerd in tijdschriften als Zone 5300, Incognito en Chaos, is hij een bekende geworden in de small press-wereld. Niet alleen door de frequente verschijning van zijn werk, maar vooral door stijlvolle, zorgvuldig gemaakte en sprekende tekeningen en een fascinatie voor de absurde elementen van dit aardse bestaan. Zijn oeuvre heeft een absoluut hoogtepunt bereikt met de verschijning van het album Tomoyo bij uitgeverij RdH. Daarin beleeft de Japanse hoofdrolspeelster bijzonder eigenaardige avonturen die enkel uit de geest van een eigenwijze, maar bijzonder creatieve geest als die van Hendriks voort kunnen komen. En dat werd gezien; ter gelegenheid van de Stripdagen Haarlem 1996 kreeg Hendriks de VSB-aanmoedigingsprijs.

De meeste stripverzamelaars bewaren hun collectie met zorg en besteden daarom veel geld aan de aanschaf van verpakkingsmateriaal. Helaas is niet iedere methode of ieder product voor dit doel geschikt; uit onwetendheid kan een verzamelaar onnodig schade aan zijn collectie veroorzaken. De belangrijkste methodes voor het hanteren en bewaren van papier en boeken - en dus ook voor stripboeken - komen uit de bibliotheek- en museumwereld. Daar zijn normen en richtlijnen opgesteld waaraan bewaarplaatsen en materialen moeten voldoen en er zijn speciale producten ontwikkeld. Een conserveringsadviseuse zet de voornaamste problemen en oplossingen voor het bewaren van stripverzamelingen op een rijtje.

Overal waar twee getallen door een 'slash' worden gescheiden staat het eerste getal voor het nummer van Stripschrift binnen de 29e jaargang en het tweede voor de pagina in dat nummer waarop het artikel/de recensie een aanvang neemt. Diverse rubrieken - zoals 'Actualiteiten', 'En verder...' en 'Stars & Strips' - zijn niet in deze index opgenomen.

Voor de stripwereld kwam hij uit het niets. Een debutant. Toch was zijn debuut in november 1995 opmerkelijk. Waar de oplagecijfers van stripalbums dramatisch kelderen, haalde Marnix Ruebs debuut Kap Nah!! een recordoplage. De ene ha de andere druk kwam van de persen en inmiddels zijn er meer dan 100.000 exemplaren van dit album verkocht. En daarna verdween Rueb weer van het striptoneel. De grote vraag naar het tweede Haagse Harry-album ten spijt, gaat Rueb rustig voort met zijn reclamewerk.

Hergé? Was daar niet iets mee? Toen de Vara enkele jaren geleden overwoog de tekenfilmserie naar de verhalen van Hergé aan te kopen, was er een moment van aarzeling. De schepper van Kuifje, had die niet gecollaboreerd in de Tweede Wereldoorlog? En waren zijn (eerste) verhalen niet doorspekt met racistische boodschappen? Dit soort aarzelingen en speculaties over het verleden brachten Hergés weduwe Fanny Rodwell-Vlamynck ertoe Pierre Assouline te vragen de definitieve biografie over de grondlegger van de Europese striptekencultuur te schrijven. Assouline, hoofdredacteur van het tijdschrift Lire, en biograaf van onder andere uitgever Gallimard en auteur Simenon, eiste carte blanche. Fanny Rodwell stemde toe en voor het eerst kreeg een biograaf toegang tot persoonlijke correspondentie en de archieven van de Stichting Hergé. Het resultaat van Assoulines speurwerk is indrukwekkend. Het lijvige boek, met zestien fotopagina's, boeit bovendien omdat het ook een tijdsbeeld geeft van België. Veel valt daardoor op zijn plaats, maar ook na vijfhonderd pagina's blijven er vragen onbeantwoord.

Strip-agent Ervin Rustemagic zat gedurende achttien maanden vast in het belegerde Sarajevo. Met zijn vrouw en twee kinderen ging hij door een hel. Middels het sturen van faxen naar bevriende stripmakers in de Westerse wereld hield hij de hoop levend. Hermann probeerde in 1995 met de het album Sarajevo-Tango de door Rustemagic meegemaakte gruwelen te verbeelden, maar bleef steken in een avonturenstrip. In het najaar van 1996 slaagde de Amerikaan Joe Kubert wèl in dezelfde opzet. Zijn Fax from Sarajevo is een indrukwekkend oorlogsdocument geworden.

Thierry Robin maakt deel uit van een nieuwe generatie stripauteurs. In vrij korte tijd wist hij zijn naam te vestigen. Robin werd in 1958 in Damery geboren, een klein dorpje in de Champagne. Al op jonge leeftijd wist hij dat hij stripmaker zou worden. Later maakte hij zich met de negende kunst vertrouwd door korte verhalen te publiceren in kinderbladen. Hij paste daarbij een stijl toe die zeer sterk beïnvloed was door de klassieke Belgische school. Na de ervaring van het werken in een studio heeft hij echter een originele, moderne en buitengewoon fraaie stijl ontwikkeld. Zijn serie Chinees rood laat een volwassen talent en een fascinatie voor de Oriënt zien.

Wie kent niet Flipje uit Tiel, Piggelmee, Arretje Nof en Piet Pelle op zyn onverwoestbare Gazelle? Reclamestripboekjes waarmee generaties kinderen zijn opgegroeid. Het waren speciaal voor de fabrikant geschreven en getekende strips, waarin een reclamefiguurtje de hoofdrol speelde. De naam van het product stond vaak op iedere pagina vermeld. Maar voor de lezertjes was dat geen bezwaar want... het was gratis! De geschiedenis van deze stripboekjes begon precies vijfentachtig jaar geleden. In het voorjaar van 1912 verschenen vrij kort na elkaar drie reclamestrips waarvan er één nu nog bekend is namelijk 't Avontuur van Piet Pelle op zyn Gazelle. De bedenker en tekenaar van deze strips was de Haarlemse kunstenaar Jacobus 'Ko' Doncker (1874-1917).

Ongeveer een jaar geleden (op 28 januari 1996) overleed Burne Hogarth, tekenaar van de legendarische strip Tarzan. Samen met Alex Raymond en Hal Foster behoorde hij tot de Grote Drie van het Amerikaanse beeldverhaal (zie het 'In memoriam' in Stripschrift 287). Een dag voor zijn overlijden werd hij voor het programma France Culture geïnterviewd door Laurence Harlé, journaliste en scenarioschrijfster van de strip Jonathan Cartland. Burne Hogarth voor het laatst aan het woord...

De avonturen van de in Nederland meest vermaarde voetbalstripcoryfee Kick Wilstra zijn opnieuw heruitgegeven. Uitgeverij Boumaar heeft de achttien verhalen rond de wondermidvoor gebundeld in drie kloeke albums. De nieuwe uitgave weerspiegelt de veranderde marktpositie van nationale stripklassieken. Waar in de jaren vijftig nog een handvol centen voldoende was om Kicks voetbalstrapatsen in huis te halen, moet tegenwoordig flink in de buidel worden getast. Kick Wilstra heeft namelijk de status van een luxe harde kaft bereikt, uitgebracht in een exclusieve eenmalige editie van 350 exemplaren waarvoor in totaal een slordige 200 gulden moet worden neergeteld.