Hermann is een lefgozer. Als één van Europa's toptekenaars heeft hij het aangedurfd om een geëngageerd album te maken over de oorlog in voormalig Joegoslavië. Sarajevo-Tango is een moedige poging om de politieke leiders op hun schandelijke passiviteit te wijzen. Opmerkelijk is dat Hermann in deze one-shot een nieuw wapen hanteert: de parodie. VN-soldaten zien eruit als Smurfen en de betrokken politici dansen een stuntelige tango.

Beren scoren altijd goed als knuffel. Op en top Brits zijn Paddington, Rupert en Winnie de Poeh. Maar net zo populair bij ons zijn Bolke de Beer, Beertje Colargol en Kapitein Brom uit De Bereboot. Maar het pluchen kameraadje van Christopher Robin Milne heeft een speciale plaats weten te veroveren in de kinderliteratuur.

Onlangs deed Olivier Wozniak van zich spreken omdat het vijfde deel van zijn serie Alice en Leopold door Het Stripschap genomineerd was voor het beste album van het jaar 1995 in de categorie oorspronkelijk buitenlands. Vlak voordat zijn nominatie bekend werd sprak Stripschrift met hem in zijn woonplaats Luik. De gelegenheid om tegelijkertijd met Magda Seron te spreken was te mooi om voorbij te laten gaan. Want niet alleen deelt zij met Wozniak tafel en bed, zij delen ook dezelfde scenarist, Denis Lapière. Met hem maakt zij de strip Charly voor Dupuis. Onderstaand dubbel-interview is het resultaat.

De man die de mooiste vrouwen in Vlaanderen tekent, Jan Bosschaert dus, dat was de opdracht. We zijn wel eens minder enthousiast op reportage getrokken. Alleen, de afspraak wilde aanvankelijk maar niet lukken. Bosschaert moest naar Bologna. Naar de grote internationale jeugdboekenbeurs. Tegen zijn zin, want Bosschaert is, afgezien van uw pantoffels, ongeveer het huiselijkste wat er in Nederland en Vlaanderen rondloopt. Tweede tegenvaller: hij sukkelde de afgelopen weken nogal hardnekkig met de gezondheid. 'Ja, nu gaat het (kuch, kuch) wel', antwoordt hij - als we tussendoor informeren - weinig overtuigend aan de telefoon.

Lodewijk Bakelandt, Rooie Zita, Pé Bruneel en Pier den Bult. Wie kent deze Belgische vrijbuiters niet? Zij zijn de evenknie van de Britse Robin Hood. Al twintig jaar lang beleven zij in het dagblad Het Laatste Nieuws hun zwerversavonturen. En ook de stripalbums van deze volkshelden zijn populair. Tijd om hun geestelijke vader Hec Leemans eens aan het woord te laten over zijn hoge productietempo, zijn werkmethode en zijn artistieke achtergrond. En natuurlijk over zijn andere helden. Bij voorbeeld Nino en Kowalsky.

De Brabantse tekenaar Uco Egmond produceert sinds kort een strip voor Eindhovens Dagblad. Met zijn humoristische dagstrook Achter de schermen maakt hij een come back in het Nederlandse striplandschap. Geen Eppo-achtige gooi- en smijtwerksituaties, maar vlotte grappen rondom een krantenredactie. Het werk heeft z'n charmes. 'Alleen die deadline-stress. Die hakt er steeds weer in.'

'Onverantwoord of onvrijwillig plaatje'. Dat is de letterlijke betekenis van het woord manga, een term die in Japan al heel lang wordt gebruikt voor tekeningen, strips en animatiefilms. Sinds enkele jaren zijn manga's met name in Engeland en de Verenigde Staten razend populair geworden. En langzaam maar zeker lijken ze ook Nederland te veroveren. Wat precies voor de westerse kijker de aantrekkingskracht van deze 'onverantwoorde plaatjes' ook moge zijn, duidelijk is dat zowel de combinatie van expliciete seks en extreem geweld als de apocalyptische toon die erin opklinkt, bij menig strip- en tekenfilmfanaat een gevoelige snaar weet te raken. Maar manga is niet slechts een synoniem voor Oosterse vechtkunst, futuristische horror en zich tot in het ontelbare vermenigvuldigende fallussen. Het zegt ook iets over de Japanse cultuur en de Westerse fascinatie ervoor. Over de mysterieuze wereld van de manga.

In Haarlem drijft Edmond Baudoin zijn Nederlandse uitgever tot wanhoop: gaat hij nu wel mee terug naar Amsterdam of niet? Baudoin weet het nog niet. Eerst wil hij op zoek naar een copine. Als hij haar kan vinden, blijft hij bij haar slapen. Zo niet, dan gaat hij inderdaad graag mee terug naar Amsterdam. En weg is ie. Beide malen, in 1992 en 1994, was Baudoin op het stripfestival in Haarlem aanwezig, en bij beide gelegenheden sprak ik met hem. Dit interview is een neerslag van beide gesprekken over Baudoins veelomvattende activiteiten en uitgesproken opvattingen: over het leven, de liefde en het tekenen.

Het zijn drukke tijden voor Wilbert Plijnaar. Druk doende zich voor te bereiden op zijn nieuwe baan bij Warner Brothers krijgt hij en passant ook nog eens de Stripschapprijs 1995 toegekend. Weliswaar moet hij hem delen met Robert van der Kroft en Jan van Die, met wie hij de Wiroja's vormt, maar Plijnaar is er oprecht blij mee. Al had hij de prijs wel een aantal jaren eerder verwacht.

Uitgeverij Big Balloon zoekt een nieuwe tekenaar voor haar paradepaardje Storm. Niet omdat Don Lawrence ermee stopt, maar om een (financieel interessante) nevenreeks op te starten. De plannen voor deze spin-off spelen al enkele jaren en leken onlangs te zijn geslaagd: Dick Matena meldde zich aan. Desgevraagd deelde hij echter mee zich terug te trekken. Big Balloon onderhandelt nu met tekenaars uit Engeland, Spanje en het voormalige Joegoslavië.

Het had niet veel gescheeld of het zou aan de aandacht van stripminnend Nederland zijn ontsnapt dat de strip Noortje dit jaar twintig jaar bestaat. In die twintig jaar schreef Patty Klein en tekende Jan Steeman al meer dan 950 afleveringen van deze strip. Andere jubilea worden met grote feesten en jubileumuitgaven gevierd (zo worden Jan, Jans en de kinderen dit jaar 25, iets waar u niet omheen kunt, ook al zou u het willen), maar Noortje viert haar feestje in stilte.

Een in eigen beheer uitgeven stripboek(je) dat wordt genomineerd door de Commissie voor de Stripschapprijzen 1995. Dat overkwam Maaike Hartjes met Maaike?s dagboekje, dat een nominatie kreeg in de categorie 'Oorspronkelijk Nederlands' voor de prijs Album van het jaar 1995. Een opvallende toekenning die, samen met toebedeelde Jaarprijs voor Bijzondere Verdiensten 1995 aan Zone 5300, erkenning betekent voor een nieuwe, actieve groep jonge stripmakers.

Hugo Pratt is op zondag 20 augustus 1995 overleden. De geestelijke vader van Corto Maltese stierf in een privékliniek in het Zwitserse Pully, bij Lausanne, na een slopende ziekte. De vele strips die hij gedurende laatste halve eeuw van zijn leven maakte, sloegen een brug tussen het avontuur en de fabel. Om met Guldenmond te spreken: 'Jouw leven is één fabel, je merkt het niet eens meer. Zodra een volwassene de wereld der fabelen heeft betreden, komt hij er nooit meer uit.'

In een oud, een beetje vervallen herenhuis in de Ardennen leidt een mooie trap naar de eerste verdieping, waarop René Hausman zijn toevlucht heeft gezocht. Ik houd van dergelijke herenhuizen met hun donkere, houten interieur. Er hangt een geruststellende geur waardoor je je als bezoeker dadelijk welkom voelt. De kamer biedt een gezellig rommelige aanblik. Op de oude sofa ligt een soort doedelzak en overal staan poppetjes, displays (zelfs van Druuna), kartonnen figuurtjes, maquettes (de burcht uit Laïyna), beeldjes, dieren, muziekinstrumenten, maskers, prenten, postkaarten, stapels boeken en strips en natuurlijk liggen op de werktafel de nieuwste ontwerpen van de tekenaar. Deze kamer betreden is als binnenkomen in een wondere wereld, bedenk ik me. Dit is het soort kamer waar ik als kind van droomde: de kamer van de sympathieke, wijze grootvader, die allerlei geheimzinnige spulletjes heeft en de boeiendste verhalen weet te vertellen. De gordijnen zijn altijd dicht. Deze kamer staat los van de buitenwereld. Urenlang kan ik hier rondsnuffelen. Een kop geurende koffie haalt me uit mijn dromen. Ik was hier voor een interview, ja toch?

Onlangs verscheen Bad Lands, het derde deel van Red Road, de hedendaagse indianenstrip van de Zwitserse tekenaar Derib (pseudoniem van Claude de Ribeaupierre). Red Road vormt samen met de serie Hij die tweemaal geboren werd de collectie De grote Indiaanse saga van Derib, waarin het ontdekken van een spirituele roeping de rode draad vormt. De voortgang van dit project ging moeizaam, onder meer omdat Derib drie jaar uittrok voor een belangeloze medewerking aan Jo, een jongerenstrip rond het aids-thema. Tegenwoordig lijkt hij echter zijn werkritme hervonden te hebben.