De tentoonstelling Erostrip die tot en met eind januari van dit jaar in De Warande in Turnhout te zien was gaf een inkijkje in de rol van de erotiek in het beeldverhaal. Wie echter de hedendaagse stripwinkelschappen langsgaat, ziet onder uitgevers weinig animo om ero-strips uit te brengen, of het moet om porno gaan.

De mannen van Mad hebben er een handje van om boeken uit te geven die van binnen veel interessanter zijn dan ze er van buiten uitzien. Dat maakt niet uit als je er op je gemak in de stripwinkel in kunt bladeren, maar het aantal winkels dat nog inkoopt voor de toekomst is behalve het eeuwig (nou ja... eeuwig) onvolprezen Lambiek natuurlijk vrijwel nihil. Vandaar dat ik het boek met de titel The Complete Spy vs Spy twee jaar geleden in mijn bestelcatalogus rustig oversloeg. Ik heb immers alle afleveringen van Prohias' spionnenstrip al, sinds in 1998 alle nummers van Mad samen op een set van vijf cd-roms werden gepubliceerd. Maar toen de redactie van Stripschrift mij een dikke stapel kopieën van het boek stuurde, bleek dat de helft daarvan gewijd was aan een uitvoerige levensbeschrijving van Spy vs Spy-tekenaar en bedenker Antonio Prohias, compleet met pagina's herdrukken van de strips die hij voor z'n vertrek naar Amerika in het precommunistische Cuba tekende (zie Stripschrift 344).

Uitgeverij The house of books bracht eind vorig jaar het imposante boekwerk Uit de schatkamers van Disney van de Amerikaanse Disney-archivaris Robert Tieman in Nederland uit. Hoewel het geen opzienbarende wetenswaardigheden aan het licht brengt, zorgen de grote hoeveelheid parafernalia en de bijgevoegde audio-cd voor een vermakelijke combinatie van lezen, kijken en luisteren.

Op 29 december 2003 overleed stripmaker Don Lawrence, vooral bekend van de series Opkomst en ondergang van het Keizerrijk Trigïë en Storm. Tijdens de begrafenisplechtigheid sprak Martin Lodewijk, scenarist van de meeste Storm-verhalen, een indrukwekkend gedenkwoord uit. Liam McCormack-Sharp was een medewerker van Lawrence en deed achteraf in kleine kring verslag van de begrafenisceremonie. Toen wij hem benaderden voor publicatie van deze tekst in Stripschrift meldde hij dat hij ook nog 'wat mooie woorden' ter herinnering aan Don had opgeschreven. Zowel de tekst van Martin Lodewijk als die van Liam Sharp publiceren wij integraal op deze en de volgende pagina's. Ze geven een goed beeld van hoe Don Lawrence werd gewaardeerd door de mensen om hem heen.

Over de geschiedenis van de Amerikaanse krantenstrips en hun makers zijn de afgelopen dertig jaar een flink aantal boeken verschenen. Toen ik als jongen van zestien het in 1974 verschenen The Comics van Jerry Robinson in handen kreeg, ging er een compleet nieuwe wereld voor me open. Een krantenstrip in Nederland, dat was toen vooral nog iets als Bommel of Panda: drie plaatjes per dag met twee blokken tekst eronder. De grootste Amerikaanse successen zoals Peanuts en BC (Oerm) waren hier natuurlijk wel bekend, vooral van de pockets die vertaald werden uitgegeven of sporadisch geïmporteerd. Maar voor iemand die zijn krantenstrips voornamelijk uit de bibliotheek moest halen en het verder moest doen met één strookje in De Volkskrant, was de overvloed aan namen en illustraties in Jerry Robinsons meesterwerk overweldigend. Avond en avond lag ik in het boek te bladeren en stelde ik me voor hoe andere stroken van mijn favorieten eruit zouden zien. Het heeft me een liefde voor deze wonderlijke Amerikaanse uitvinding gegeven, die ik nooit ben kwijtgeraakt.

Op 30 maart 2004 is het precies honderd jaar geleden dat Edgar Pierre Jacobs in Brussel werd geboren. Ter gelegenheid hiervan is er een grote expositie in Parijs en worden er - als gezamenlijke actie van de Franse en Belgische posterijen - op 24 mei Jacobs-postzegels uitgegeven. En dan verscheen eind vorig jaar ook nog eens een nieuw Blake en Mortimer-album. Het tweede reanimatieteam dat op E.P. Jacobs' personages werd gezet, heeft namelijk een nieuw deel klaargestoomd: De sarcofagen van het 6e continent. Scenarist Yves Sente en tekenaar André Juillard situeerden het verhaal tegen de Brusselse achtergrond van Expo '58 en katapulteren hun helden naar het moment dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten en Gandhi hun redder was. Een gesprek met over monumentenrecht, 9/11, The Beatles, Olrik en de omstreden vrouwen uit de nieuwe reeks.

Zo'n vijftig jaar geleden verscheen in Nederland het eerste Gouden Boekje Pietepaf, het circushondje. In de Verenigde Staten zijn deze geïllustreerde prentenboekjes al vanaf 1942 een doorslaand succes. De veel grootser opgezette Amerikaanse originele reeks bevat echter ook vele strip- en cartoonbewerkingen. Die haalden Nederland als 'te plat Amerikaanse vermaak' nooit, op één na: Toontje m?n zoontje, gebaseerd op Hank Ketchams Dennis the Menace.

Eigenlijk is Jan van Haasteren (1936) met pensioen. Maar hij kan het tekenen niet laten. 'Als ik niet elke paar weken iets geks kan tekenen, ga ik me beroerd voelen.' Daarom tekent hij nog steeds puzzels voor de firma Jumbo, die inmiddels wereldwijd populair zijn. Reikhalzend wordt er uitgekeken naar 'De nieuwe Van Haasteren'. Zijn puzzels mogen er dan ook zijn. Het zijn opeenstapelingen van visuele grappen en de kopers van de puzzels hebben er minstens zoveel plezier aan als de maker ervan. Wie de carrière van Van Haasteren volgt, zal merken dat het op zich niet eens zo vreemd is dat hij beroemd zou worden met zijn puzzelplaten. Na een 'brave' start bij de Toonder Studio's, kwam hij helemaal los met Baron van Tast, een strip die hij samen met Lo Hartog van Banda maakte voor Pep. Van Haasteren had zijn stijl gevonden: chaos!

Vervreemding en nostalgie: dat zijn de hoofdingrediënten van de strips van de Canadees Seth. Bij Oog & Blik/De Harmonie is het indrukwekkende Ventilatoren verschenen, een feuilleton over de broers Abe en Simon Matchcard en hun bedrijf Clyde Fans.

Er zijn van die kunstenaars die vaker genoemd, dan gelezen worden. Soms zijn ze zelfs bekender als sfeertje dan als artiest: iedereen weet wie Kafka is, maar weinigen kennen zijn werk. In de stripwereld is een prima voorbeeld. Beroemde stripmakers beschouwen hem als hun peetvader, maar striplezers kennen hem niet. Wie kennis wil maken met zijn beeldsuites kan bij de Belgische uitgever Demian terecht voor de uitgave De zon.

Het is één van de eerste zonnige dagen van juli als ik aanbel bij de woning van Papyrus-auteur Lucien de Gieter (Etterbeek 1932), in een rustige villawijk in de omgeving van Waver. Zijn echtgenote troont me mee om de tuin te laten zien: de fruitstruiken, de groenten, de kippenren en het ruime gazon. 'Een zwembad hebben we niet,' verontschuldigt ze zich, 'maar we hebben lieve buren waar we altijd terecht kunnen om te zwemmen.'

Maarten Pathuis (1964) verwierf landelijke bekendheid bij reizend Nederland toen hij voor de gratis openbaar-vervoerkrant Metro de strip Bielzenblues tekende. Toen de strip plots uit de krant moest, verloor het grote publiek Pathuis uit het oog. Intussen tekende hij gewoon door, onder meer voor Intermediair. Tijd dus, voor een hernieuwde kennismaking.

Toen in 1990 de eerste delen van Nofret in Nederland onder de serienaam Nefriti op de markt verschenen, leek er een nieuwe Papyrus in de maak. Weliswaar waren de tekeningen minder fijn uitgewerkt en waren de verhalen eenvoudiger van opzet, maar alles wees erop dat er een markt was voor Egyptische mystiek. Het geheim van de grote pyramide met Blake en Mortimer was niet voor niets een klassieker. Dat een verse stripauteur zich op dit thema zou storten bleek dan ook niet meer dan een kwestie van tijd. Na een jaar en vier albums hield Nefriti onverwachts op. In haar geboorteland ging Sussi Bech echter onverdroten voort. Een vraaggesprek met deze 45-jarige Deense striptekenares.

Is er nog iemand die niet weet wie Don Lawrence is? Het zullen er niet veel zijn. Lawrence (London, 1928), is sinds 1968 niet meer weg te denken uit achtereenvolgens Sjors, Pep, en Eppo Wordt Vervolgd. Ook leverde hij regelmatig illustraties voor het blad Kijk. Er is veel over hem geschreven in het verleden. Tien jaar geleden bijvoorbeeld liet Henk J. Meier, in Stripschrift, weinig heel van Don Lawrence en zijn vaste scenarist uit die tijd, Mike Butterworth, omdat hun strip Trigië fascistoïde trekjes vertoonde. Rond dezelfde tijd stopte Lawrence met het tekenen van die strip en ging hij zich wijden aan een nieuwe held: Storm! (voor informatie over Storm zie onder andere de special van uitgeverij Oberon uit 1984 en Striprofiel 58/59). Arco van Os zocht Don Lawrence op in Engeland en probeerde daar de tekenaar wat beter te leren kennen.

Op 22 september 1986 was het programma van de Nederlandse Filmdagen gewijd aan Marten Toonder en de Toonder Studio's. De dag begon om half elf (een half uur later dan aangekondigd) met een forumdiscussie met De ontwikkeling van de tekenfilm als uitgangspunt. De drie inleiders benaderden het onderwerp vanuit hun eigen invalshoek.