Merchandise betekent letterlijk 'koopwaar' of 'het winkeliersvak uitoefenen'. Bij Disney laat een begrip als merchandise zich niet meer wegdenken. Als het begrip al niet bestond, zou de muizenfirma het hebben uitgevonden. De handel in artikelen waarop Disney-afbeeldingen staan is enorm. Deze merchandise, bij deze Amerikaanse media-gigant ?Disneyana? genoemd, vormt een belangrijke pijler van het bedrijf, ledere grote tekenfilm, zoals Pocahontas, gaat vergezeld van duizenden artikelen waarop een beeltenis van één van de getekende figuurtjes uit deze film staat.

Walt Disney is al bijna dertig jaar dood, maar jaarlijks doet hij de kassa's rinkelen. In Nederland bezochten ruim twee miljoen mensen De Leeuwekoning. Disney is nog altijd zeer populair bij jong en oud, maar waarom? Wat is de succesformule en wat waren de drijfveren van Amerika's grootste kindervriend? Oom Walt had een geadopteerde dochter, maar wie waren zijn ouders? En is Walt wel de echte vader van Mickey Mouse? Kortom, Marc Eliot Presents the Secret World of Walt Disney.

'Om de tien jaar is er een mijlpaal in mijn carrière geweest. Ik ben in 1946 begonnen met het overnemen van Jan Kordaat, vervolgens heb ik vanaf 1955 Flip Flink getekend en daarna Luc Oriënt vanaf 1965. Rond 1975 heb ik Udolfo, Yorik, kapitein der zeeën, en Carol detective gemaakt. Nu neem ik de draad van Luc Oriënt weer op. Je ziet dus, elke tien jaar is er een opvallende omslag in mijn werk. Maar ik weet niet of ik het nog tien jaar zal volhouden.' Aan het woord is Eddy Paape. Samen met William Vance is hij de steunpilaar geweest van het weekblad Kuifje. In de jaren zestig was hij ook één van de pijlers van Robbedoes, waarvoor hij sinds 1951 jarenlang de Spannende verhalen van Oom Wim getekend heeft. Met Jijé en Sirius is Eddy Paape de voorloper van de Frans-Belgische avonturenstrip. Hij heeft met illustere namen als Hubinon, Charlier, Greg, Duchâteau en Dufaux samengewerkt. Getuige het onlangs verschenen album van Luc Oriënt heeft hij zijn laatste pagina nog lang niet getekend.

Theodoor Cleysters is wellicht één van de markantste stripseries van dit moment: acht delen waarvan de eerste zes delen één afgesloten avontuur vormen, het zevende deel in thema en vorm compleet afwijkt van de rest en het achtste deel als enige album binnen de serie een afgerond verhaal vertelt. Toch bevat elk deel een meesterlijke, fraai in beeld gebrachte, vertelling. De maker moet haast wel een eigenzinnige en creatieve rasverteller zijn. Aandacht voor Frank Ie Gall en zijn geesteskind Theodoor Cleysters.

Tien jaar lang hebben de fans van Jacques Tardi moeten wachten op het zevende deel van De fantastische avonturen van Isabelle Avondrood. Nu is dan toch eindelijk Allemaal monsters! verschenen. Tardi wordt in dit nieuwe album gesteund door negentien gasttekenaars, waaronder grootheden als Bilal, Boucq, Comès en Gotlib. De verrassende bijdragen zijn verbeeldingen van de nachtmerries die Tardi's hoofdpersonen teisteren. Allemaal monsters dus.

Eén van de vaste ontmoetingen van een stripauteur is de verwachtingsvolle beginner die je zijn (meestal zijn het jongens) tekeningen toont of opstuurt met de vraag ze 'eerlijk te beoordelen'.

Het werd tijd: Nederland krijgt eindelijk een stripmuseum, en wel in Groningen. In 1997 gaan de deuren open. De organisatie. Stichting Het Nederlands Stripmuseum, zette reeds de toon met de tentoonstelling Kinderschoenen op een alternatieve Groningse locatie. Het nauwgezette Masterplan van de stichting maakt duidelijk dat er hard wordt gewerkt aan eigen huisvesting. Groningen lijkt klaar voor de komst van Nederlands eerste stripmuseum.

Brighton, het Scheveningen van Engeland. De pier, of beter gezegd pieren, want het zijn er twee, liggen er vredig bij onder de brandende zon. Het is opmerkelijk rustig in de badplaats, want op het moment dat ik er ben, staken de Britse spoorwegen elke week minimaal een dag. Veel mensen zijn blijkbaar bang dat er geen trein meer naar huis zal rijden. Zoiets zou Modesty en Willie nooit tegenhouden. Doorzetten is het enige dat ze kennen, al is de situatie nog zo uitzichtloos. Ik ben hier om een bezoek te brengen aan één van de meest gevierde Engelse schrijvers: Peter O'Donnell.

Spanje, een blinde vlek op de kaart van de Nederlandse stripliefhebber. Hier komen we, gevraagd naar namen van Spaanse tekenaars, meestal niet verder dan Jordi Bernet en Vicente Segrelles. Ook Purita Campos geniet in kleine kring bekendheid, maar daar houdt het dan ook op. Spanje heeft uiteraard meer te bieden. Eén van de dingen die zij te bieden heeft, is een tekenaar die wereldfaam geniet met zijn werk voor de serie Modesty Blaise: Romero. De strip Modesty Blaise blinkt niet alleen uit door de zeer goede verhalen, maar zeker ook vanwege de fraaie tekeningen. In Nederland heeft deze strip echter nooit de belangstelling gekregen die hij verdient. De eerste en tevens laatste keer dat er aandacht aan werd besteed, was in 1975 toen in Stripschrift een uit het Engelse blad Comic Media overgenomen interview met Peter O'Donnell werd geplaatst. Maar over de man die het grootste deel van de afleveringen tekende, is nog nooit geschreven. Reden temeer om deze begaafde tekenaar - Enrique Badía Romero - voor het voetlicht te halen. Dat was niet erg makkelijk, daar Romero alleen maar Spaans spreekt en alle communicatie met hem via een vertaalster verliep.

Volgens Gertjan van Leeuwen begon het allemaal met God. God was immers de naam van het eenmansblad dat hij begin 1993 in eigen beheer uitbracht. Het bevatte absurde, surrealistische strips met een cynische ondertoon. Inmiddels signeert Gertjan zijn strips met Gummbah en publiceert hij in Humo en Zone 5300. Eind vorig jaar verscheen zijn albumdebuut De verbaasde analfabeet bij uitgeverij De Harmonie. 'Maar het had ook De mislukte cover kunnen heten.' Wat werkelijk mislukte, was het interview. Het werd een amicaal gesprek over onderwerpen als koffie, Gummbahs moeder. God, Goede tijden, slechte tijden en behang. Absurdisten lenen zich niet voor een kruisverhoor.

Als je van strips houdt, dan moet je in Rotterdam zijn. Daar bevindt zich op de tweede verdieping van de centrale Gemeentebibliotheek het Stripdocumentatiecentrum, dat op 9 december 1994 vijf jaar bestond. Niet minder dan 4000 Nederlandse stripalbums, 625 boeken, 10 stripbladen en 11 tijdschriften over strips zijn hier verzameld. Daarnaast wordt ieder jaar een grote tentoonstelling over strips georganiseerd. 'Eigenlijk moet iedere grote bibliotheek een vergelijkbaar instituut hebben. Dat zou een enorme stimulans zijn voor de stripcultuur in Nederland', aldus Netty van Rotterdam, hoofd van het Stripdocumentatiecentrum Rotterdam. Een terugblik.

Iedereen kent Bruno Di Sano van naam. Immers: in elke stripzaak en kiosk staan er wel een paar prominent opgesteld: zijn Rooie oortjes-albums. Di Sano is een auteur uit het Luikse, en gangmaker op het humor-erotische stripvlak. Op vragen als welke strips hij goed vindt en welke tekenaars en scenaristen zijn voorkeur genieten, geeft hij liever geen antwoord. 'Maar', zo zegt hij, 'ik bewonder ze allemaal, want ik weet hoe moeilijk en hard het tekenaarsvak is.'

Overal waar twee getallen door een 'slash' worden gescheiden staat het eerste getal voor het nummer van Stripschrift binnen de 27e jaargang en het tweede voor de pagina in dat nummer waarop het artikel/de recensie een aanvang neemt. Diverse rubrieken - zoals 'Actualiteiten' en 'Stars & Strips' -zijn niet in deze index opgenomen.

In 1992 verscheen Dottore Serpenti, het tiende en naar zou blijken laatste deel van de Lombardreeks lan Kaledine. Tekenaar Ferry (voluit: Ferry van Vosselen, geboren op 23 april 1944) trok zich terug om te werken aan een nieuwe reeks, die door hemzelf was bedacht: De kronieken van Panchrysia, een romantisch avonturenverhaal met fantastische trekken. Het eerste deel - De vlucht - verscheen in januari en inmiddels werkt Ferry aan deel twee, De dromen.

Hij woont in Amsterdam Zuid-Oost, de net zeventig jaar geworden illustrator Jan Wesseling. Zijn carrière als striptekenaar begon hij bij de Toonder Studio's waar hij, naast de bekende Toonder-producten als de weekstrips van Heer Bommel en de dagstrips van Koning Hollewijn, ook één van de weinige tekenaars was die een eigen strip tekende van enig belang. De tekenaars bij de Toonder Studio's werden aan het eind van de jaren vijftig, begin jaren zestig doorgaans niet aangemoedigd om een eigen strip te creëren. De Toonder-producten leverden veel geld op en men was blijkbaar bang om de getalenteerde tekenaars - zij die dus in staat waren een eigen strip te maken - te verliezen. Dat dit uiteindelijk toch gebeurde is natuurlijk niet verwonderlijk. Echt talent verloochent zich niet.