De ontmoeting met André Geerts (Brussel, 18 december 1955) vindt plaats in het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal in Brussel, waar hij een tentoonstelling rond de Engelse cartoonist Giles bezoekt. Omdat het buiten hondenweer is, is er genoeg tijd voor een heerlijke kop koffie en een goed gesprek. Een kennismaking met de tekenaar van Jojo.

Michel Blanc-Dumont werd op 7 maart 1948 geboren in het Franse plaatsje Saint-Amand Montron. Hij is vooral bekend geworden met zijn onconventionele western Jonathan Cartland, die hij sinds 1974 maakt met scenariste Laurence Harlé. Geruisloos, geduldig en kwaliteit verkiezend boven kwantiteit heeft hij de ladder van het succes beklommen. Tegenwoordig wordt hij erkend als een groot realistisch tekenaar met een eigen, pointillistische stijl. Zijn liefde voor het Westen en voor paarden brengt hij tot uiting in zijn tekeningen, gepassioneerd en perfectionistisch. In korte verhalen waagde hij zich ook aan andere thema's en zonder omhaal bouwde hij zijn carrière uit. Toen ontmoette hij Greg. Uit de passie van de één en de vruchtbare verbeelding van de ander werd een nieuw personage geboren, Colby.

Vijf maanden heeft de revolutie van het stripbeleid in Algemeen Dagblad stand gehouden. Het brutale plan om de lezer monstergroot afgedrukte strippagina's in kleur voor te schotelen, pakte verkeerd uit. Veel abonnees lieten de hoofdredactie in niet mis te verstane bewoordingen weten niet van een dergelijke stripaanpak gediend te zijn. De druppels die de emmer deden overlopen, waren de godsdienst-rellen omtrent het scheldgedrag van Sjef van Oekel en de Noach-strip uit De stamgasten van Toon van Driel. Een terugblik op wat er allemaal mis ging en een vooruitblik op de mogelijkheden van de (veel traditionelere) nieuwe formule.

Het is de machthebbers van de vechtende staten die ooit samen Joegoslavië vormden, nog altijd niet gelukt om vrede te bewerkstelligen. En dat zal ook nog wel de nodige tijd duren. Een eerste stap is in ieder geval gezet op het culturele vlak: stripmakers uit Servië, Kroatië en Slovenië hebben de handen ineengeslagen voor een internationale tentoonstelling van korte strips over de oorlog. De expositie heet Signed By War (Getekend door de oorlog) en was vorig jaar reeds te zien bij het Amsterdamse stripantiquariaat Lambiek en tijdens de Stripdagen in Breda. Onder dezelfde titel verschenen alle bijdragen samen in boekvorm. Signed By War is een lovenswaardig initiatief, dat voortkomt uit het brein van één persoon: Moki, een jonge Servische anti-oorlogsactivist die in Groningen woont.

Léo is het pseudoniem van Luiz Eduardo de Oliveira. Hij is Braziliaan, maar waagde de oversteek naar Frankrijk met één doel voor ogen: het maken van strips. Inmiddels is hij bekend als tekenaar van de serie Trent, op scenario van Rodolphe.

Tijdens de stripdagen in San Diego van 1993 maakten wij een interview met de twee jongste telgen van de nieuwe uitgeverij Legend, Mike Mignola en Arthur Adams. Legend is niet echt een uitgeverij, het is een verbond van een aantal 'legendarische' tekenaars uit de moderne Amerikaanse stripgeschiedenis: Frank Miller, John Byrne, Dave Gibbons, Geof Darrow, Paul Chadwick, Mike Mignola en Arthur Adams. Zij besloten ieder hun eigen strip onder één noemer uit te geven in de hoop zo - door samen naar buiten te treden - de aandacht van de jongere lezers te trekken. Mike Mignola heeft een miniserie gemaakt rond Hellboy, een sfeervol maar traag verhaal over een monster van onbekende origine die zijn tijd op aarde doorbrengt met het onderzoeken van paranormale manifestaties. Arthur Adams' Monkeyman and O'Brien staat op punt van verschijnen en belooft wat actiegerichter te zijn. Van allebei plaatsen we bij dit interview een voorproefje uit een speciaal voor de stripdagen in San Diego uitgebrachte comic van moeder-uitgeverij Dark Horse.

De stripbladenmarkt heeft het al een tijdje moeilijk. Wordt Vervolgd, Titanic en Kuifje zijn verdwenen, en Sjors en Sjimmie Stripblad is na de noodzakelijk geachte restyling Sjosji geworden met minder strips en meer gigabites. De lege plek die achterblijft lijkt evenwel te worden opgevuld door een spectaculair, verfrissend, goedkoop en landelijk verkrijgbaar blad uit Rotterdam: Zone 5300. Met als ondertitel: strips, cultuur & curiosa.

Icebound van Erika Raven is het derde boek dat de tekenares samen met de stripwinkels Tistjen Dop en De Galliër in eigen beheer uitgeeft. In een woest ijslandschap gaan een man en een vrouw op expeditie, hun ondergang tegemoet. Het fraai uitgegeven verhaal wordt compact verteld en is eerder een stripnovelle dan een -roman. Maar wat heeft Erika Raven nu eigenlijk met haar verhaal willen vertellen? Bij aandachtige lezing levert Icebound meer vragen dan antwoorden op.

Tussen Keulen en Hannover rijdt iedere dag de Wilhelm Busch-trein. Kunt u zich voorstellen dat er in het jaar 2105 (pakweg 90 jaar na de dood van Peter van Straaten) een intercity met Van Straatens naam tussen Amsterdam en Maastricht zal rijden? In Duitsland kan dat. Men eert daar zijn humortekenaars, want ze hebben er maar heel weinig.

Om te onderzoeken wat men in Duitsland onder een museum ter ere van Wilhelm Busch verstaat, reisde ik naar Hannover.

Het hele stripmilieu is eigenlijk een mannenwereld. Veel vrouwelijke striptekenaars zijn er niet te vinden. 'Maar dat is niet mijn schuld', merkt Dominique David terecht op. Vandaag de dag heeft ze zich geprofileerd als een karaktervolle grafica die met beelden verhalen vertelt. In het begin viel het echter niet mee om zich te manifesteren bij (mannelijke) uitgevers. Geboren in Charleroi woont David tegenwoordig in het hartje van Sint-Gillis (Brussel), in een ruim herenhuis. Ik klim twee etages hoog, waarna wij voor het interview in het atelier plaatsnemen. Deze immense werkruimte deelt ze met levensgezel Philippe Berthet, die ook aan dit gesprek deelneemt.

leder jaar rolt er wel een meesterwerk uit de Disneystudio's. Maar de absolute tekenfilmklassieker uit Amerika, waar iedereen al vijftig jaar op zit te wachten, is nu eindelijk op video: Sneeuwwitje & de zeven dwergen. Een verhaal van de gebroeders Grimm dat onsterfelijk werd gemaakt door een Amerikaan die door één van zijn animatoren omschreven wordt als een kind met Kerstmis. Marc Davis is één van de 'nine old men' uit de legendarische cartoonfabriek. Hij is ruim tachtig jaar en heeft nog meegewerkt aan Sneeuwwitje. Het was 1935.

De stripcatalogus van Hans Matla is de best verzorgde en bibliografisch meest complete ter wereld. De Amerikaanse, Franse en Duitse catalogi kunnen al jaren niet meer tippen aan dit meesterwerk van Hans Matla. De aanschaf is een noodzaak voor alle stripliefhebbers, verzamelaars, handelaren, bibliotheken, archieven en iedereen die iets over het Nederlandstalige stripgebeuren wil weten. De catalogus is een robuust, dik en gebonden boek, weegt maar liefst drie kilo, heeft een indrukwekkend formaat en een prachtige coverillustratie (zeker voor een Sleenfan als ik). En ook al is de prijs van het boek op een chaotische manier opgeschroefd voor het op de markt kwam, toch vind ik het die uiteindelijke prijs van ? 50 / Bfr.3000 meer dan waard.

Vroeger was de aarde plat, althans, dat was zij volgens de titel van het eerste deel van Marten Toonders autobiografie. Dat dit werkelijk zo geweest moet zijn, blijkt voor de argeloze reiziger al snel als hij op het station van het Engelse plaatsje Polegate arriveert. Als de aarde plat is geweest, dan moet Polegate op het randje hebben gelegen. Voorbij de rand, als het ware verticaal tegen de zijkant van de aardse pannenkoek geplakt, was er nog het plaatsje Jevington, waarna alles ophield met bestaan. Dat Jevington niet helemaal goed vastgeplakt zat, blijkt overigens uit het feit dat men in de volksmond altijd sprak over 'Jevington near Polegate', want niemand wist blijkbaar waar het precies lag. Dat is nog steeds zo, want post voor de man die ik op het punt sta te bezoeken, wordt nog steeds gestuurd naar 'Jevington near Polegate'. De wereld is inmiddels wel tot een mooie bal opgeblazen, maar Jevington is nog niets veranderd, alhoewel het nu wel een vaste locatie heeft gekregen op de kaart. Bovenstaande omschrijving zou de bewoner van The Old Post Office wel aanstaan, ware het niet, dat hij geen woord Nederlands spreekt. Het dorp zou op die manier zo in zijn wereld passen, de wereld van Don Lawrence.

Omringd door groteske maskers uit de films Hellraiser en Nightbreed, reusachtige bladluizen, dierenschedels en diverse curieuze modellen in zijn studio, is de Engelse tekenaar John Bolton uitgegroeid tot één van de meest vooraanstaande Engelse striptekenaars. In Nederland is zijn werk nauwelijks gepubliceerd en blijft het beperkt tot het album Bruce Jones presenteert 1: Verhalen uit de schemering (Oberon 1987). Zodoende heeft het grote publiek in Nederland voor het eerst kennis met hem kunnen maken tijdens zijn bezoeken aan de Bredase Stripdagen.