Henk Kuijpers (Haarlem, 1946) is de laatste jaren productiever dan ooit. Dankzij een contract met de tv-gids van Veronica produceert hij sinds 1992 iedere twaalf maanden een nieuw Franka-album en die frequentie is wel eens lager geweest. Daar komt nog bij dat de auteur via een evolutie van zijn eigen huisstijl een perfect evenwicht heeft bereikt tussen de kwantiteit en kwaliteit van zijn werk. Binnenkort verschijnt Franka's nieuwste avontuur - De blauwe Venus - en naar eigen zeggen heeft Kuijpers de smaak nu helemaal te pakken. 'Mijn verhalen zijn eigenlijk eenmansfilms.' Een gesprek met de Nederlander die in z'n eentje Hollywood speelt.

Jean Dufaux is een productief scenarist. Sinds hij begon te werken voor Kuifje, begin jaren tachtig, heeft hij een groot aantal series opgezet voor verschillende tekenaars. De eerste tekenaar waarmee hij samenwerkte was Renaud. Voor hem zette hij de serie Pokervrouw voort, nadat Jean-Luc Vernal stopte met het tekenen van deze strip. Er volgden series in samenwerking met onder meer Griffo (Giacomo C., Beatifica Blues), Aidans, Eddy Paape en Eric. Zijn reputatie als scenarist groeide en tegenwoordig schrijft hij ook voor tekenaars met een gevestigde reputatie zoals Rosinski. Renaud is hij altijd trouw gebleven. Nadat zij uitgeverij Lombard verlieten zetten Renaud en Dufaux samen Jessica Blandy op voor uitgeverij Novedi (tegenwoordig Dupuis), De kinderen van de salamander voor Dargaud en in 1991 begonnen zij voor uitgeverij Glénat aan een nieuwe serie onder de titel Santiag.

De Nederlandse stripwereld kent een aantal doe-het-zelvers. Tekenaars die, omdat de officiële kanalen verstopt zitten, zelf hun werk uitgeven. Jos Weijmer was één van hen. Woonachtig in Maastricht heeft hij via zijn uitgeverij annex studio Euro Art stripverhalen uitgegeven die bekendheid genieten bij een kleine schare stripliefhebbers. Strips die vallen onder de noemer heroic fantasy, maar volgens Weijmer op essentiële punten afwijken. Wegens gebrek aan publiciteit heeft hij echter zijn activiteiten op een laag pitje moeten zetten. Het bleek een ondoenlijke zaak om de kosten van zijn projecten terug te verdienen. Een gesprek met een inmiddels gelouterd man.

Les aventures de Tintin en Extrême-Orient was al bij verschijning van het Kuifje-avontuur in 1934 omstreden. Namens de Japanse ambassade meldde zich een verontwaardigde Belgische generaal Raoul Pontus op de burelen van Le Vingtième. 'Dit Kuifje-verhaal is niet langer kinderspel, het gaat hier om een gecompliceerd Aziatisch conflict,' foeterde de militair. Abbé Wallez, Hergé's hoofdredacteur, riep zijn tekenaar bij zich en vertelde hem van de bezwaren van Pontus. Gelukkig volgde daarop: 'Continuez!'

Het werk van Peter Pontiac neemt een bijzondere plaats in binnen het Nederlandse stripaanbod. Kenmerkend zijn de donkere pagina's, het gewaagde karakter, de menselijkheid van de optredende personen en de onregelmatige verschijning. Aan dit laatste is met de komst van The Pontiac Review een einde gekomen. In deze magazineske stripboekenreeks staan alle hoogtepunten uit Pontiacs imposante oeuvre eindelijk helder gerangschikt.

Jean van Hamme is een kerel van formaat; hoewel hij auteur is van successeries als Thorgal (met Grzegorz Rosinski) en XIII (met William Vance), blijft hij vrij onbekend bij het grote publiek. De vaktijdschriften en fanzines brengen doorgaans weinig belangstelling op voor scenaristen, zodat er slechts zelden iets over Van Hamme te lezen valt. Dit, terwijl hij zeer succesvol is en een verteller met een absoluut persoonlijke stijl die in het rijtje past van grote meesters in het genre, zoals Greg en Charlier. Hij heeft feeling voor de montage (invloed van de film), het vertellen van een verhaal en de opvoering van de spanning. Hij weet de handeling te manipuleren door er soms een vleugje humor aan toe te voegen. En zijn vruchtbare verbeelding stelt hem in staat klassieke thema's om te vormen tot pakkende vertellingen, waarbij hij de intrige vernieuwt. Zijn serie Largo Winch (een bewerking van zijn romans), meesterlijk getekend door Philippe Francq, is zonder speciale reclame en belangrijke voorpublicaties uitgegroeid tot een groot succes. Lees op de volgende pagina's wie deze sympathieke scenarist is die uit liefhebberij is gaan schrijven en die beschikt over het lot van papieren helden zoals Thorgal, XIII en Largo Winch.

Tien jaar geleden ging de boeiende actiestripreeks XIII van scenarist Jean van Hamme en tekenaar William Vance van start. Het gehaaide plot en de tekeningen van een bijna fotografische precisie hebben in deze periode garant gestaan voor tien schitterende kwaliteitsalbums. Opvallendste karakteristiek van de serie is dat het gecompliceerde verhaal zich niet laat begrijpen als de lezer midden in de reeks binnen valt. Bovendien kent het vele kanten. Tijd voor een beschouwing.

Stripkritiek staat in Nederland op een tamelijk laag niveau. Dit is slechts ten dele de schuld van incompetente schrijvers, waarvan het droefstemmende werk vooral te vinden is in de regionale kranten, een enkele landelijke krant en de stripfanzines.

Met ingang van dit nummer wordt de index-traditie van weleer nieuw leven ingeblazen. De lezer treft voortaan in het eerste nummer van een nieuwe jaargang een overzicht aan van al het moois uit de jaargang die daaraan vooraf ging. Wij hopen hiermee aan de wens van een groot aantal Stripschrift-lezers tegemoet te komen. N.B. Overal waar twee getallen door een 'slash' worden gescheiden staat het eerste getal voor het nummer van Stripschrift binnen de 26e jaargang en het tweede voor de pagina in dat nummer waarop het artikel/de recensie een aanvang neemt. Diverse rubrieken - zoals 'Actualiteiten' en 'Stars & Strips' - zijn niet in deze index opgenomen.

In het restaurant van het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal hebben wij afgesproken met Yves Swolfs. Als herkenningsteken leggen we een stapel Durango's op de hoek van de tafel. Afkomstig uit Namen en vergezeld van Sophie Lafon, zijn Franse vriendin en inkleurster van de laatste Durango-verhalen (en deze cover van Stripschrift), weet Swolfs ons snel te traceren. Hij blijkt een zeer vriendelijke en makkelijk pratende dertiger met een jongensachtige uitstraling te zijn. Een gesprek met een man die de westernstrip weer vitaliteit gaf en er een levendige belangstelling voor de Franse geschiedenis op na houdt.

Wordt talent alleen door ander talent herkend, omdat de middelmaat slechts kopieën van zichzelf wil zien? Bij de Disney Studio's liep de carrière van de Nederlandse tekenaar Daan Jippes vast in de strooppotten van de office politics, maar kort geleden vroeg Steven Spielberg hem om in Hollywood voor zijn nieuwe projecten een speciale afdeling te formeren.

Dave McKean is een kunstenaar in ontwikkeling. Maakte hij een paar jaar geleden ook commerciële strips, tegenwoordig tekent hij alleen nog waar hij zin in heeft. Het resultaat: Cages, een strip over een huurhuis en zijn bewoners. Over een nieuw ingetrokken schilder die aanvankelijk radeloos voor zijn witte doek staat of over de schrijver die zijn beste tijd heeft gehad. Cages is ook visueel een breuk met het voorafgaande werk. Terwijl Black Orchid en Arkham Asylum (Batman) in een realistische stijl en gedeeltelijk met behulp van montage op papier zijn gezet, concentreert McKean zich in Cages op een tekenstijl die aan een tekenaar als José Munoz (Alack Sinner, Billie Holiday) doet denken. Wat wil Dave McKean met Cages?

In 1984 werd Piet Wijn de Stripschapprijs toegekend voor diens gehele oeuvre. In 1988 kreeg hij een beroerte en leek het er even op dat hij nooit meer zou tekenen. Niets bleek minder waar! Wijn vocht terug en overwon. Toch waren er enige veranderingen: in plaats van met zijn rechterhand tekent Wijn nu links èn het tekenwerk vergt meer tijd waardoor hij zich gedwongen ziet zich tot het tekenen van Douwe Dabbert te beperken. Het merendeel van de Douwe Dabbert-lezers is dat nooit opgevallen. Enige malen werden Douwe Dabbert-delen genomineerd voor een prijs, maar pas dit jaar kraaide de victorie: het 17e album van hem en scenarist Thom Roep - Bombasto met het boze oog -werd uitverkoren tot jeugdalbum van het jaar 1993. Koos Schulte zocht hem op in zijn gezellige bovenwoning in de Haagse binnenstad, waar hij al meer dan dertig jaar woont. Ziehier het verslag over één van de meest productieve tekenaars die de Nederlandse stripwereld kent. Natuurlijk konden we niet om het verleden heen, zeker waar het nieuwe lezers van ons blad betreft...

Sinds bijna twintig jaar krast de pen van Jacques Tardi en roept een wereld op, bedreigd met de ondergang. Tardi's helden hebben niets glorieus, ze volbrengen geen bovenmenselijke missie. Op hun schouders drukt de zwaarte van een voorbeschikking en een alledaagsheid die net zo naargeestig is als het bestaan waartoe ze gedoemd zijn. Met zijn voorlaatste album Dodelijke spelletjes brengt Tardi een jaren-'50-speurder uit een roman van Geo-Charles Veran in beeld. Het is het verhaal van vier jongens, die in de voorsteden een bende vormen. Gedurende vier dagen aan het eind van de zomervakantie, raken zij betrokken bij een smerige zaak die hen fataal wordt. Tegelijkertijd brengt uitgeverij Futuropolis in Frankrijk een mythisch album, Het ware verhaal van de onbekende soldaat, opnieuw uit en publiceert ze het sprookje Le sens de la Houppelande, een tekst van Pennac met illustraties van Tardi.

De reclametekeningen, die Jean-Philippe Stassen (1966) voor diverse winkels in Luik maakte, trokken de aandacht van Stéphane Colman (Billy the Cat). Hij introduceerde Stassen bij de redactie van L'echo des Savanes. Stassen - op dat ogenblik 17 jaar - mocht al gauw twee albums publiceren: Bull White en Bahamas. In Nederland verschenen van hem en scenarist Denis Lapière (onder andere Alice en Leopold, Baard en Kale, Charly) twee albums van Brieven uit de bar bij Dupuis in de reeks Vrije Vlucht. Een schot in de roos, want zowel verhalen als tekeningen zijn van hoog niveau.