Nederland is al veertien jaar lang bekend met het fenomeen Eric Schreurs. Het begon met de op seks beluste viezerik Adrianus die zich door een wereld vol hoeren en geweld verplaatste. Deze strip was reeds een vingerwijzing naar het karakter van de latere strips van de eigenzinnige tekenaar/scenarist. Zo volgden het autoritaire, chagrijnige hondje Retep dat zijn vrouwtje de baas is, de schietgrage en meedogenloze Adrian Backfish, de poep-, snot- en kotstaferelen in Geharrebar, de kortzichtige macho Dick van Bil en, natuurlijk. Nederlands meest gewaardeerde schlemiel en antiheld Joop Klepzeiker.

leder jaar wordt door Het Stripschap een aantal prestigieuze prijzen uitgereikt. De belangrijkste prijs is de Stripschapprijs die aan een tekenaar voor zijn gehele oeuvre wordt toegekend. Daarnaast bestaan er de Stripschappenningen (die sinds enige tijd officieel Jaarprijzen heten) voor het beste album van Nederlandse origine, het beste album van buitenlandse origine en het beste jeugdalbum. Met de voorbereiding van al deze prijzen is de Stripschapprijscommissie belast. Deze commissie bestaat uit acht mensen: de voorzitter (afkomstig uit Het Stripschap), de winnaars van de Stripschapprijs van de voorafgaande twee jaren en een viertal mensen van wie uit hoofde van hun functie verwacht kan worden dat ze een deskundig oordeel kunnen vellen. Om de wijze van toekenning van deze prijzen in de pas te laten lopen met de ontwikkelingen in de stripwereld heeft het bestuur van Het Stripschap besloten om de procedure op twee punten aan te passen.

Bryan Talbot is in zijn vaderland, Groot Brittannië, een gevierd striptekenaar. Met zijn strip The adventures of Luther Arkwright viel hij ettelijke malen in de prijzen. Na Arkwright waagde hij de sprong over de grote plas westwaarts. Als binnenkomer maakte hij een annual van Hellblazer alvorens hij aan The Nazz, het grotere werk, begon. Inmiddels heeft hij ook een tweedelig Batman-verhaal gemaakt voor Legends of the Dark Knight, getiteld Mask. Hoog tijd om de man en zijn werk onder de aandacht van het Nederlandse publiek te brengen.

Zijn vrienden op de middelbare school noemden hem Crisse en onder die naam werd Didier Chrispeels bekend als striptekenaar. Hij werd geboren in Brussel, maar momenteel woont hij in Frankrijk in een kleine plaats in de buurt van La Roche sur Yon. Hier werkt hij aan de serie Het kristallen zwaard. In Het kristallen zwaard, een fantasy-verhaal, staan de vijf zintuigen en de zeven hoofdzonden centraal. Over deze vijfdelige serie en zijn liefde voor de Russische folklore spraken wij met Crisse toen hij voor een kort bezoek in Nederland was.

Het album lijkt mooi gekopieerd maar is in feite heel netjes gedrukt. Het beslaat 32 bladzijden in sfeervol zwart/wit, aan elkaar geniet en bijeengehouden met een zwarte plastic rug. Een fraaie omslag in grijs en zwart met een bruine steunkleur completeert het geheel. Het album is verpakt in een bruin, goedkoop en sober doosje van karton met daarop het zelfgemaakte etiket 'Zimbabwe', alsof een verdwaalde avonturier het achteloos in Afrika heeft gepost. Het is het nieuwe album van Erika Raven, Bronzen Adhemar-laureate in 1987 en nu zes jaar later terug bij af. Ze heeft immers de draad opgepakt van een strip van goed acht jaar oud. Alsof het zelf in elkaar knutselen van luxe-edities zo leuk is. Het stripavontuur van de dan 19-jarige Erika de Ceukelaire begint eigenlijk in 1987 en eindigt voorlopig in 1984. En daar heeft het zelfs 1993 voor moeten worden! Een beetje ingewikkeld? Allicht.

Hermann werd op 17 juli 1938 geboren in Bévercé, een klein grensdorp dicht bij Luik in de Belgische Ardennen. Zijn vader was Duits, zijn moeder Frans. Zo rond zijn 15e volgt hij de avondcursussen van de Tekenacademie van St.-Gilles bij Brussel. Hij is een goede leerling en uit het verlangen 'beeldverhalen' te maken (in die tijd sprak men niet van strips). Ietwat ironisch raadt de directeur hem aan, om zich meer op een serieus vak te richten. Hermann wordt dus binnenhuisarchitect: eind van het verhaal.

Op 25 november 1992 werd De Geldsmurf op de markt gebracht. Het album was een paar dagen eerder aan de pers gepresenteerd. Precies op 25 november had ik een gesprek met Peyo. Op 24 december werd ik gebeld door de eindredacteur-van-dienst van de Vlaamse krant Het Laatste Nieuws, voor wie het interview bedoeld was. Ik hoor het hem steeds weer opnieuw zeggen: Peyo is vanmorgen overleden. Het interview zou de volgende dag verschijnen.

Er waart een heuse 'posse' door de stripwereld in Nederland. Met het Wilde Westen heeft deze posse echter niets van doen. Wel met het uitgeven van een gelijknamig stripblad dat staat voor Publishers Of Strange Stories in Extremo. Posse biedt de lezer inderdaad andere koek dan het doorsnee-stripverhaal. Het zeker niet amateuristisch ogend blad, waarvan inmiddels vier nummers zijn verschenen, is tegendraads, prikkelend en origineel. De kwaliteit van het tekenwerk is verrassend hoog te noemen en verbetert nog met ieder nieuw nummer. Voor de redactie van Stripschrift reden genoeg om twee van de initiatiefnemers, Theo V. en Cees K., in Amsterdam op te zoeken.

Het weekblad Kuifje houdt zeer binnenkort op met bestaan en dat is een gebeurtenis die bredere achtergronden heeft. De oorzaak ligt niet alleen in een slechte verkoop en de gevolgen blijven niet beperkt tot het verdwijnen van weer een stripblad. Integendeel, het verscheiden van Kuifje lijkt te maken te hebben met ontwikkelingen bij de uitgeverij die weer samenhangen met de algehele malaise in de stripwereld. De gevolgen zijn dat enkele stripseries te snel hun einde vinden en tekenaars hun werk vroegtijdig moeten laten rusten. Lombard zit vol met plannen voor de toekomst, maar is er na het verdwijnen van Kuifje nog wel een Lombard? Volgens enkele Nederlandse tekenaars, die voor het Belgische bedrijf hebben gewerkt, niet.

In het klassieke Robbedoes-album Het masker der stilte (1955) heeft Franquin een gedenkwaardige scène neergezet: een vijftal katten wendt het achterste naar de lezer toe, de brutale poepgaatjes uitdagend zichtbaar (bladzijde 18). De Marsupilami keert zich vol plaatsvervangende schaamte en tamelijk onthutst af.

Marc Wasterlain (1946) maakte, voor hij bij Peyo ging werken, zijn debuut in de stripwereld onder Dino Attanasio. Zijn eerste serie was een sf-verhaal waarin twee kinderen, Bob Moon en Titania, de hoofdrol speelden. Het werd gepubliceerd in het weekblad Kuifje. Later volgden Monsieur Bonhomme (Kereltje in het Nederlands) en vanaf 1976, in Robbedoes, Dokter Zwitser. In 1982 zag persfotografe Sarah Spits het levenslicht. Zij werd gevolgd Gill en Georges die verschenen in een kinderreeks in het Franse Okapi. Het eerste deel van deze serie is in Nederland verschenen onder de titel Jo en Bert: De rare machine.

Toen Grzegorz Rosinski uit zijn geboorteland Polen aankwam in België, werd hij niet zomaar van de ene dag op de andere striptekenaar. Nog voor Thorgal in Kuifje verscheen, had Rosinski er al tien jaar praktische vakkennis opzitten. Ook genoot hij een artistieke opleiding aan de Academie voor Schone Kunsten van Warschau. Wanneer je zijn albums leest is het zelfs voor een weinig aandachtige lezer duidelijk dat Rosinski nog steeds de vruchten van weleer plukt. Zijn werk valt niet onder de klassieke Frans-Belgische strip en zeker niet in de bekende trend van de ?klare lijn'. Rosinski woont momenteel in Sierre, Zwitserland, maar komt af en toe eens terug naar zijn tweede vaderland België. Dat is het uitgelezen moment voor een gesprek.

Op 17 februari jongstleden overleed op 67-jarige leeftijd te Vermont de beroemde striptekenaar, schrijver en satiricus Harvey Kurtzman aan leverkanker. Hoewel zijn productie nooit zo groot is geweest, heeft Amerika daarmee één van z'n drie grootste originele striptalenten verloren; Will Eisner en Carl Barks leven nog. Kurtzman, de jongste van de drie, overleed als eerste.

Robert Merhottein werd 42 jaar geleden in Antwerpen geboren. Hij groeide op met striphelden als Suske en Wiske, Nero en het werk van de tekenaar Pom. Hij interesseerde zich reeds op vrij jeugdige leeftijd voor strips en maakte al tijdens zijn humaniora verschillende strips. Deze jeugdzonden zijn ondertussen collectors items geworden. Na de humaniora volgt hij vier jaar het Brusselse St. Lucas-instituut.

Het oeuvre van Jacques Sandron is zeker niet algemeen bekend. Tot voor kort waren voornamelijk de Robbedoes-lezers en Dupuis-adepten op de hoogte van de strip Slemper en Slof, het eerste werk van Sandron. Nu Uitgeverij Oranje albums heeft uitgebracht van Raf de postbode hebben vast en zeker meer mensen kennis genomen van Sandrons tekenwerk. Wellicht dat dit artikel kan bijdragen aan een grotere bekendheid en waardering voor Jacques Sandron en zijn creaties.