In de jaren zeventig werd de ingedutte Franse stripwereld wakker geschud door een aantal tekenaars en scenaristen, dat niet langer wilde werken voor de grote en meest toonaangevende uitgever van dat moment: Dargaud. Zij liepen weg en richtten hun eigen bladen op. Kort na elkaar ontstonden L'echo des Savanes (Brétècher, Gotlib en Mandryka), Fluide Glacial (Gotlib) en Métal Hurlant (Druillet, Moebius, Dionnet, Farkas). De drang van deze tekenaars om ongehinderd door commerciële beperkingen en censuur zelf werk uit te geven, was een reactie op wat er aan het einde van de jaren zestig gebeurde in de Verenigde Staten. In deze periode ontstond de underground en gaven kopstukken als Crumb en Shelton de toon aan. De underground was echter alweer over zijn hoogtepunt heen toen in Europa de strip voor volwassenen zich in de jaren zeventig ging ontwikkelen. Wel kwamen er eindelijk mogelijkheden voor tekenaars die andere dingen dan superheldenstrips wilden publiceren.

Nu de comiclezers van het eerste uur tegen de veertig lopen en zelf kinderen hebben die Amerikaanse strips verslinden, krijgen de papieren superhelden eindelijk voet op Nederlandse bodem. In de U.S.A. zijn comics sinds de jaren dertig al even vertrouwd als hamburgers en baseball. Lang voordat hier de kachel met Dick Bos werd aangemaakt, beschouwde men in Amerika superhelden al als volkshelden. Dat bewijst onder andere het grote aantal televisieseries en films waarin superhelden sinds jaar en dag optreden. In Comic Book Heroes of the Screen zet romanschrijver/archivaris William Schoell ze eens allemaal op een rijtje.

Dit is deel 4 van een reeks besprekingen van auteurs uit het Duitse taalgebied.

Wat een normááále jongen, die Hein. Een huis met een tuintje, een hond, een kind, een auto en zelfs een vrouw. En ondanks al het succes is hij zo lekker gewoon gebleven. Prachtig, want daar houden we in Nederland zo van. Is die ietwat verlegen, kortgeknipte blonde kerel dan wel Hein de Kort? Dezelfde die vorig jaar met Eric Schreurs, die andere Nationale Viezerik, uit de Bruna-schappen werd verwijderd vanwege een al te lollige schoolagenda? Het brein (zeg liever dirty mind) achter Eikels, Pardon lul, Jean-Pierre en de Kunstbende? Het is haast onvoorstelbaar, maar Hein is helemaal niet zo'n viezerik die uit z'n neus zit te eten, onderwijl zijn darmen laat rommelen en ongecontroleerd vreemde geuren de kamer in laat stijgen.

De eerste reis is het eerste boek van Edmond Baudoin dat in het Nederlands verschijnt. Het wordt de lezer niet gemakkelijk gemaakt: het boek verschijnt op groot formaat (mooi, maar moeilijk hanteerbaar) en in een kleine oplage - dus is het duur. Daar komt bij dat Baudoin een verre van gemakkelijk auteur is.

Op 16 oktober beginnen De Stripdagen 1992. Dit jaar besteedt Het Stripschap aandacht aan strips van Nederlandse tekenaars die buiten ons taalgebied zijn gepubliceerd. Stripschrift hield een telefonische enquête onder Nederlandse tekenaars en uitgevers en vroeg hen naar hun mening of ervaring. De uitslag? We mogen concluderen dat, op een enkele uitzondering na, de Nederlandse strip over de grens hooguit een randverschijnsel is. Luister maar mee naar wat ons werd verteld...

Dit is deel 3 van een reeks besprekingen van auteurs uit het Duitse taalgebied.

Commercieel gezien is Tex Willer de meest succesvolle Italiaanse strip aller tijden. Miljoenen albums zijn over de toonbank gegaan en de serie is in twaalf talen vertaald, waaronder het Nederlands. Toch heeft de strip nergens zo'n bijval geoogst als in het land van oorsprong.

Bob de Moor heeft ons verlaten op 26 augustus 1992. Hij was Voorzitter van de Beheerraad van het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal. Onze Voorzitter! Voor de meeste leden van de BCB-ploeg was hij tevens het allereerste contact met een stripauteur. En wat voor een auteur! We hebben allen een oprechte vriend verloren. Het eerstvolgende nummer van Imago zal een ruime bijdrage brengen, zowel aan de auteur als aan de mens. Ze zijn beide onvervangbaar.

Woensdag 26 augustus jongstleden overleed in Dordrecht op 42-jarige leeftijd Udo Horst, een man die een prominente rol speelde in de Nederlandse stripwereld. Zijn stripwinkel Sjors is een verzamelpunt voor liefhebbers van alles wat met strips te maken heeft.

'Onkunde is mijn stijl', merkte Bert van der Meij op tijdens ons interview. Van der Meij werd in 1958 geboren in Katwijk aan Zee. Hij doorliep de kunstacademie in Den Haag. Ook bezocht Van der Meij de kunstacademie van Oakland in de VS, waar hij, naast tekenen en schilderen, in contact kwam met grafische vormgeving. In 1983 begon hij met striptekenen. Tot de albums die sindsdien verschenen zijn, behoren onder andere This Land is My Land, Jungleverhalen, De pinguïns en Moesashi. Verder is hij momenteel werkzaam in de reclame. Reden genoeg voor een gesprek met een buitenbeentje van de stripwereld in Nederland.

'De Pacific! Adler spreekt de woorden met plezier uit. Hij houdt van deze oceaan. Hij weet niet precies waarom, maar steeds als hij hem ziet voelt hij, net als die eerste keer, weer een diepe warmte. Het is maanden geleden, dat hij zijn water heeft kunnen bewonderen en hem nu vanuit de lucht te zien, vervult hem met een heerlijk gevoel.' (Uit: Rio Negro, uitgegeven door Lombard)

Op 12 april jongstleden stond menig ambitieuze striptekenaar zichzelf een gelukzalige dagdroom toe. Op deze dag opende de Europese versie van Disneyland in de buurt van Parijs haar poorten, waardoor de ploeterende artiest weer werd herinnerd aan de grote hoogten waarnaar een simpel stripfiguurtje kan stijgen. Mickey Mouse en Donald Duck ontwikkelden zich van een paar eenvoudige lijntjes in een schetsboek tot de beroemdste figuren uit de strip- en tekenfilmgeschiedenis, op wier schriele schoudertjes bovendien een compleet amusementsimperium rust.

Dit is deel 2 van een reeks besprekingen van auteurs uit het Duitse taalgebied.

In Oor 7 van dit jaar heeft Martijn Daalder naar aanleiding van de verschijning van het 250e nummer van Stripschrift weinig lovende woorden over voor het jubilerende blad. Daalder verwijt de redactie dat Stripschrift niets inhoudelijks te melden heeft over het medium strip. Het blad is volgens hem geen podium voor discussie, volgt nauwelijks de ontwikkelingen op artistiek, commercieel en institutioneel gebied, heeft geen visie op strips en stripkritiek en staat vol zondagsjournalistieke bijdragen. Pittige aantijgingen die Daalder in zijn stuk op geen enkele manier onderbouwt.