Tarantino met een vleugje Wolkers. En dan met het Friese Dokkum als decor. Zo laat Om mekaar in Dokkum, het nieuwe boek van graphic novelist Guido van Driel zich aardig omschrijven. 'Dit is een tijd om geëngageerd te zijn', zegt Van Driel.

Hij heeft een onnatuurlijke haarkleur, contactlenzen, is nooit glad geschoren, slaapt nooit en heeft al 25 jaar geen stropdas meer gedragen (althans niet op de geijkte manier). Hij lijdt aan onvindbare kwalen in diverse ingewanden en kan niet langer dan tien minuten op een barkruk blijven zitten. Dit is Bart Schoofs (Brussel, 1969), tenminste als we mogen geloven wat uitgever Het besloten land over hem schreef. 'Realistisch met een vreemde kronkel', zo omschrijft Schoofs zelf zijn tekenwerk.

Op het kerkhof. Plint staat wat achteraf. Een drom mensen. Plint: 'Er is iemand die me opmerkt.' We zien de hoofdagent Lens over zijn schouder omkijken - hij grijnst. Plint: 'Er is nog iemand die aandacht voor me heeft.' Een vrouw kijkt om, niet erg mooi, hard gezicht, goed gekleed, zoek maar wat. En inderdaad, na de plechtigheid wacht iemand hem op. De vrouw: 'Bent u de man uit Engeland? Ik moet u iets vertellen.' Plint: 'Er is hier geloof ik teveel politie.' De vrouw: 'Wat doen we dan?' Plint: 'We nemen de tram. Dan kunnen we zien of iemand ons volgt?' Tram.

Op de volgende pagina's zijn de eerste acht afleveringen van Jules Plint te zien, gevolgd door de eerste vier afleveringen van de tweede, sterk herziene versie. De stroken doken op tijdens Van Straatens laatste verhuizing.

Als parels in een kroonluchter zijn in Het Markiezenhof in Bergen op Zoom ruim achthonderd werken van tekenaar Opland tentoongesteld. De originele expositieopzet getuigt van veel liefde en respect voor een politiek tekenaar en affichemaker van groot formaat.

De Britse tekenares Posy Simmonds was op uitnodiging van uitgeverij De Harmonie in Amsterdam om haar beeldroman Gemma Bovery te promoten. Zij blijkt de smaak te pakken te hebben en bereidt een nieuwe roman illustré voor.

Op 12 februari 2000 overleed Charles M. Schulz in z'n slaap. Luttele uren voordat de allerlaatste zondagsaflevering van z'n strip Peanuts in meer dan duizend kranten over de hele wereld verscheen. Eind 1999 was hij namelijk al gestopt met het tekenen en schrijven van z'n beroemde en vooral in de beginjaren invloedrijke dagstrip. De vijftig jaar had hij net niet vol kunnen maken, maar overdragen aan een assistent wilde hij het ook niet.

In Stripschrift is al enkele malen de loftrompet gestoken over de (her)uitgave van de serie Eric de Noorman van Hans Kresse door uitgeverij Panda van Hans Matla. Deze Eric de Noorman-uitgave kan model staan voor alle heruitgaven van klassieke strips, niet alleen vanwege het feit dat alle verhalen van Eric nu eindelijk in één samenhangende reeks verkrijgbaar worden gesteld, maar vooral vanwege de wijze waarop dat gebeurt. In tegenstelling tot de vroegere uitgaven worden alle verhalen volledig afgedrukt, zowel in tekst als in tekeningen, en daarnaast wordt de uiterste zorg besteed aan de kwaliteit van het drukwerk. Over alle problemen die aan dit streven naar perfectie vastzitten, maar ook over de verdere plannen met het werk van Hans Kresse, hadden wij een gesprek met Hans Matla.

ledere striplezer kent Blueberry, Buck Danny, Tanguy en Laverdure, Jeremiah, Dan Cooper, Michel Vaillant, Roodbaard, Farao en Ronnie Hansen. Misschien dat je niet alle series gelezen hebt, maar de namen zullen je in ieder geval bekend zijn. Opvallend genoeg blijken al deze reeksen uitgebracht te worden door één uitgeverij, die in november 1980 - nu vijf jaar geleden - werd opgericht. Een uitgeverij met een klein, maar opvallend fonds met klinkende namen, waar we eigenlijk wat meer over wilden weten. En omdat we toevallig toch in Brussel waren belden we aan bij een groot huis, gelegen aan een rustige Brusselse laan. Op de hagelwitte deur een metaalkleurig bordje: NOVEDI S.A. Een gesprek met Margreet van Muijlwijk over Les Nouvelles Editions Internationales.

Hoewel de stripmarkt de laatste twee jaar - dank zij bezuinigingsmaatregelen van de uitgevers - niet meer overspoeld wordt door talloze, vaak overbodige albums, mag het aantal uitgaven dat die maatregelen kan trotseren toch nog omvangrijk genoemd worden. Gelukkig gevolg hiervan is, dat er ook veel strips van kwaliteit verschijnen; enerzijds zijn dit ouderwets goede, niet zelden reeds gevestigde series: Blueberry, Buck Danny, Jeremiah bij voorbeeld, anderzijds 'moderne' hoogstandjes van de handen van bij voorbeeld Enki Bilal en Pierre Christin. Vooral bij het werk van de laatsten - de Voorbijganger-serie - doet de bijzonder mooi verzorgde uitgave menig stripverzamelaar watertanden. Dat een dergelijke prachtige vlag de - soms zelfs morsige - lading niet altijd hoeft te dekken, mag blijken uit de op het eerste gezicht prima-ogende, maar sterk overschatte reeks De kinderen van de wind.

In 1956 verscheen een nieuwe serie op de Nederlandse stripmarkt onder de welluidende, hoewel on-Nederlandse titel Illustrated Classics. Het nieuwe van deze reeks lag niet alleen in het feit dat het eerste nummer ervan verscheen, maar vooral in de vorm van dat eerste nummer.

Hoewel de comic books in Amerika in de oorlogsjaren een geweldige populariteit genoten, met name ook bij de Amerikaanse soldaten aan het front, zijn zij in de vijftiger jaren ernstig in diskrediet geraakt. Er kwam een brede campagne op gang binnen de heksenjacht van McCarthy, die na de oorlog het Amerikaanse kunstwezen teisterde.

De verschijningsfrequentie van de HIP-comics is afwisselend wekelijks en tweewekelijks geweest, terwijl het aantal pagina's de eerste twee jaar 36 bedroeg, de volgende twee jaar 48 en gedurende de laatste periode wederom 36, waar echter wel tegenover stond dat die pagina's in kleur verschenen. De prijs was aanvankelijk 50 cent maar werd verdubbeld toen het aantal pagina's met de helft werd vermeerderd, om weer tot 80 cent te dalen toen de serie terugging naar 36 pagina's in kleur. De naam HIP-comics werd met ingang van aflevering 122 gewijzigd in HIP-classics, misschien om de aansluiting met de andere series van Classics Nederland te benadrukken. Op de inhoud heeft die naamswijziging geen enkele invloed gehad.

Een jaar of twee geleden, op een ruilbeurs, bladerde ik eens door een stapeltje comics die te koop - pardon, te ruil - werden aangeboden. Eigenlijk was ik op zoek naar Illustrated Classics, maar in de stapel trof ik enkele HIP-comics aan die nog in mijn verzameling ontbraken. Argeloos informeerde ik naar de prijs en tot mijn niet geringe verbazing antwoordde de eigenaar zonder enige aarzeling: 'Een tientje per stuk.' Een tientje! Ik heb ze gelaten voor wat ze waren, want ik was gewend de HIP-comics bij mijn lokale handelaar voor twee, hooguit drie kwartjes aan te schaffen. Toen ik van mijn verbazing bekomen was - en inmiddels enkele HIP-comics voor een heel wat soepeler bedrag op diezelfde beurs had aangeschaft - vroeg ik mij af waar deze hoge vraagprijs door gemotiveerd zou kunnen worden. Tot ik mij plotseling realiseerde dat deze HIP-comics wel eens een zeer gezocht verzamelaarsobject zouden kunnen worden, of al zijn, omdat in deze reeks de eerste superheldencomics in Nederland zijn uitgegeven.