leder jaar in januari of februari staat het nabij Cognac gelegen Franse provinciestadje Angoulême een paar dagen op zijn kop. Waarom? Omdat er dan enkele redacteuren van Stripschrift door de straten waren? Ook, maar daarnaast wegens het stripfestival waarvoor men daar jaarlijks flink in de bus blaast. Aan de lijn: Mat Schifferstein.

In de nabijheid van het circuit van Zolder woont de populaire Vlaamse cartoonist Bob Vincke. Bijna twintig jaar lang is hij al gegrepen door de cartoonbacterie, die hij behalve over het Vlaamse land, óók over de grenzen wist te verspreiden. Teruggetrokken in de bossen van Heusden-Zolder leeft en werkt deze grote promotor van de cartoon, altijd bereid een 'kartoenale' te organiseren of een 'tekeningske' te leveren. Als nationaal voorzitter/stichter van de Vlaamse kartoenistenvereniging Kever èn bestuurslid van de Feco (Federation of European Cartoonists Organisation), ijvert Bob al jaren voor de herwaardering van de cartoon. Als deelnemer en prijswinnaar aan talloze internationale cartoonevenementen is zijn naam uitgegroeid tot een begrip. Bob Vincke betekent: cartoons!

Superhelden als Superman en Batman werden geboren onder een gunstig gesternte. Vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bedacht, bereikten zij in korte tijd een enorme populariteit. Zij waren de juiste verbeelding voor de collectieve behoefte aan een sterke held, die de wereld kon verlossen van de gesel van het nazi-dom en van de grootste schurk aller tijden, Hitler. Met veel succes hebben zij en hun collega-superhelden in de veertiger jaren de Duitsers en Japanners bestreden, en het grote publiek smulde ervan.

In de periode dat ik voor het eerst regelmatig strips aanschafte liet ik mij in mijn keuze nogal eens beïnvloeden door een fraaie omslag, met het gevolg dat ik niet zelden met enige Illustrated Classics thuiskwam. De geschilderde omslagen leken op de grote reclameschilderingen die toen nog de bioscopen sierden, en beide hadden op mij eenzelfde wervende uitwerking. Maar als ik zo?n nummer van Illustrated Classics verlekkerd opensloeg om mij een half uurtje onder te dompelen in het mooie verhaal dat mij was voorgespiegeld, overviel mij soms een hevige teleurstelling: de tekeningen van de strip haalden het in de verste verte niet bij de omslagtekening. Hoewel ik in die tijd nog nauwelijks behept was met enige kritische zin ten opzichte van tekenstijlen en -technieken, had zelfs ik het kwaliteitsverschil in de gaten, zodat ik mij soms flink in de boot genomen voelde. Dat neemt echter niet weg dat ik vroeger vele Classics heb verslonden en dat ik steeds op zoek was naar nieuwe, terwijl ze ook tot mijn favoriete natekenstrips behoorden.

Een kleine analyse, waarin in kort bestek wordt ingegaan op een paar aspecten van de leer van de analytische psycholoog Carl Gustav Jung ingaat. Een en ander om een diepere laag uit een stripverhaal van Andreas naar boven te halen en zodoende de kijklezer uit de crapaud te trekken en met andere ogen te laten kijken.

Hij schopt nergens tegenaan en maakt zich hoogstens boos over jagers die op damherten schieten. Zijn strips gaan over zijn fucking boring gezapige leventje. Toch is striptekenaar Floor de Goede (Amsterdam, 1980) een echte rebel. En een vernieuwer. En hard op weg om een hele grote te worden.

- In Brieven uit een verre toekomst probeert Lorenzo Mattotti een tijd voor te stellen die voor hem ligt... Valt de toekomst in beelden uit te drukken? - Steeds plaatst hij zijn figuren in een omgeving die ze niet kennen... Wat is het belang van reizen? - Eenzaamheid is een element dat zich op vele manieren manifesteert... Met welke middelen kun je dat verbeelden? Mattotti geeft antwoord, naar aanleiding van zijn pas verschenen album dat een opvallend lange ontstaansgeschiedenis kent.

Na het succes van de documentaire Dick Bos weer in actie buigt producent Gerrit Visscher zich alweer over nieuwe stripprojecten. Hij praat met potentiële partners over een animatieserie van Dick Bos. Ook een bewegende Kapitein Rob behoort tot de mogelijkheden, in getekende dan wel gespeelde vorm. En wie weet volgt er opnieuw een documentaire over een klassieke Nederlandse stripheld.

Als elk kind heb ik strips verslonden, maar een stripidolaat ben ik er niet van geworden. Toch ben ik, weliswaar schoksgewijs, altijd een Dick Bos-fan gebleven - in 2001 ben ik nog, zonder resultaat, met de oprichting van een DB-genootschap bezig geweest. De aanleiding daarvoor was de Alfred Mazure-tentoonstelling in het Oorlogsmuseum in Overloon; in een nostalgische sfeer werd daar eer bewezen aan de geestelijke en artistieke vader van wat eens een nationale stripheld was: Dick Bos. Ik heb daar toen mijn eerste DB-film gezien. Deze held is een van de weinige goede dingen uit de oorlog en de locatie had niet beter kunnen zijn. Met Bulletje & Boonestaak en Heer Bommel en Tom Poes is Dick Bos het fundament van de Nederlandse strip dat rond de Tweede Wereldoorlog is gelegd.

Acht jaar na de dood van de Belgische grootmeester André Franquin loopt in Parijs een indrukwekkende tentoonstelling over zijn werk. Le Monde de Franquin etaleert op een inspirerende en vakkundige manier 's mans grafische erfenis, van Guust Flater en De marsupilami tot Zwartkijken en Robbedoes en Kwabbernoot De ruimte bedraagt 1800 vierkante meter, het bezoekersaantal wordt geschat op een half miljoen en in totaal is ongeveer drie miljoen euro gespendeerd. Topstuk vormt de verzameling driedimensionale uitvindingen, transportmiddelen en muziekinstrumenten van Guust, Graaf van Rommelgem en de schurk Zwendel.

Het is alweer vier jaar geleden dat de Nederlandse stripwereld een nieuw boek van Marcel Ruijters (Tegelen, 1966) mocht verwelkomen. Toen verscheen het tweede deel van Troglodytes, over een bizar volkje dat onder de grond leeft. En terwijl het afsluitende derde deel al een jaar bij de uitgever ligt te wachten op publicatie heeft Ruijters gewerkt aan een 'nieuw project', zoals hij zijn nieuwe album definieert. Sine Qua Non verschijnt in juni bij zowel de Franse uitgever Les Editions de l'An 2 als bij uitgeverij Oog en Blik. Het boek toont een surrealistische versie van de wijze waarop men in de Middeleeuwen tegen de wereld aankeek. Ga er maar aan staan! Reden genoeg om eens dieper in de wereld van Marcel Ruijters te stappen.

De 'affaire Verhaegen' heeft groteske vormen aangenomen. Het ridicule hoogtepunt tot nu toe was het extra persbericht 10 mei van Studio Vandersteen, met daarin de opmerking dat de studio 'het externe debat omtrent dit ontslag als afgesloten beschouwt'. Gelukkig bepaalt men in Kalmthout dit soort discussies niet, maar doen lezers en journalisten dat! De studio probeert tevergeefs aan damage control te doen, maar het zal nog wel even duren voordat het gedonderjaag is afgelopen.

Het tweewekelijkse jeugdblad Kris-Kras kende slechts een relatief kort bestaan. Toch vormde het een bijzondere en bovenal idealistische verschijning op de Nederlandse bladenmarkt. Hoe hooggestemd de idealen van de makers waren, is goed op te maken uit een opmerking van de hoofdredactrice die in 1966, na twaalf jaargangen, moest erkennen dat het tijdschrift niet levensvatbaar was: 'De liquidatie betekent dat het kind er de dupe van is.' Het was voor de bevlogen Hongaarse immigrante Fennerna-Zboray (1914-2001) duidelijk een grote teleurstelling, ook voor haarzelf, dat haar geesteskind onvoldoende lezers bleek aan te spreken.

Werd u als kind ook wel eens uitgescholden voor 'verstrooide professor!' als u wat vergeten had? Het was het beeld van de jaren vijftig en zestig. Wie slimmer was dan de rest mocht qua organisatorisch vermogen wel wat minder scoren. Een beetje geleerd heer heette toen al gauw 'professor', terwijl wij die term in de huidige tijd alleen kennen als aanspreektitel voor een hoogleraar, voor iemand dus met een geweldige hoeveelheid kennis over een specialistisch onderwerp. Ook in het Latijnse profiteri dan wel professus is de oorspronkelijke betekenis diegene die de professie van het openbare lesgeven uitoefent.

Onlangs verscheen van Lorenzo Mattotti Brieven uit een verre toekomst waarover u meer kon lezen in het vorige nummer van Stripschrift. Dit boek zou al verschijnen in 1994 onder de titel Treinen en zou bestaan uit het verhaal Brief uit een verre toekomst en twee korte verhalen. Deze twee verhalen - De stad van de treinen die gedachten verbinden en We zullen dezelfde dingen zien -, die thematisch zo goed bij Brief uit een verre toekomst passen, werden niet opgenomen in het uiteindelijke album Brieven uit een verre toekomst. Zij zijn voor het eerst te lezen in Stripschrift 368 en in dit nummer van Stripschrift. Grafisch zijn de beide verhalen erg mooi doordat ze getekend zijn in een gecombineerde techniek van gekleurde inkt en kleurpotlood. Helaas kunnen wij u dit niet in druk tonen, maar deze verhalen zijn wel tot 1 augustus 2005 in kleur te bewonderen op onze site.