Dit verhaal van Jean-Claude Gal verscheen voor het eerst in 1973 in Pilote 723. Nu voor het eerst in het Nederlands.

Als ik een tijdje geen hevig geschrokken striptekenaargezichtjes heb gezien begint mijn fototoestel altijd enorm te jeuken en MOET ik weer eens op reportage uit. Ditmaal ging ik op bange-hoofdjesjacht in Houten waar De Stripdagen voor de tweede keer werd gehouden.

Precies een jaar geleden was het Nederlandse stripwereldje even in rep en roer toen een aquarel van Jean Dulieu werd gestolen uit het Nederlands Stripmuseum te Groningen. Het Paulus Archief (eigenaar van het kleinood) zocht de publiciteit, het museum zelf betrachtte uiterste terughoudendheid en de voorzitter van de gelijknamige stichting maakte ruzie. De klap van botsende belangen werd gehoord door de lokale en vervolgens door de landelijke pers. Korte tijd later werd het nieuws over de verdwenen Paulus van Groningen tot Maastricht getoond door de regionale televisiezenders en vervolgens beschreven in de landelijke pers.

Erik Wielaert (1957) tekent vanaf het eind van de jaren 1980 strips. Lange tijd alleen voor de small press-uitgevers, maar nu ziet het er naar uit dat hij die kleine wereld alsnog gaat ontstijgen. Bij uitgeverij Sherpa is onder de titel Nacht en ontij een overzicht verschenen van tien jaar strips in de marge en Wielaert werkt met Willy Linthout aan een drieluik voor uitgeverij Standaard in België. Voldoende gespreksstof derhalve.

Op maandag 16 oktober 2006 presenteerde een commissie ondervoorzitterschap van professor Frits van Oostrom De canon van Nederland, een langverwacht rapport. Een jaar daarvoor was deze commissie van wetenschappers en onderwijsdeskundigen ingesteld door minister van Onderwijs Maria van der Hoeven om in deze tijden van onzekerheid over de collectieve identiteit 'het verhaal Nederland' vast te leggen, een overzicht van belangrijke aspecten uit geschiedenis en cultuur. Deze zogeheten canon is vooral bestemd voor het (lager en middelbaar) onderwijs en toont als het ware een selectie van datgene uit het verleden dat nu, aan het begin van de 21e eeuw, als waardevol genoeg wordt beschouwd om herinnerd en overgedragen te worden.

De grijzige kaft van Ik was een kind van Holocaust-overlevers (2006) toont een - hoe kan het ook anders - Anne Frank-achtig meisje dat letterlijk in de schaduw van haar ouders staat. Het is onmogelijk het boek niet als een autobiografische novelle te zien. Het meisje stelt dan ook de Canadese freelance illustrator en nu dus ook schrijfster Bernice Eisenstein (Canada, 1949) voor. Op 27 augustus had Stripschrift een kort vraaggesprek met de op de achterflapfoto ietwat star kijkende vrouw.

Stephen - Steve - Hillenburg, geestelijk vader van Spongebob, voelt zich meer tekenfilmmaker dan striptekenaar. Desondanks ligt de genesis van zijn razendpopulaire tekenfilm in de strips die hij ooit maakte. Opmerkelijk zijn ook de Spongebob-comics: diverse makers ervan hebben hun wortels in de undergroundscene.

Ooit was de strip Eric de Noorman onmetelijk populair in Nederland, met een miljoenenpubliek dat bereikt werd door de dagelijkse publicatie in diverse kranten, en door de bundeling van die verhalen in een lange reeks boekjes op oblongformaat. Dat de eerste dagbladpublicatie zestig jaar geleden plaatsvond is in Arnhem niet onopgemerkt gebleven. Had zijn schepper Hans G. Kresse (1921-1992) nog geleefd, dan had hij wellicht met verbazing de enorme doeken met de beeltenis van zijn geesteskind aanschouwd die in deze stad zijn te bewonderen.

Vrijdag 24 november werd ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van Eric de Noorman een expositie over Hans G. Kresse in het Trix & Rees-huis geopend. Iets eerder op de avond werd in brasserie Dudok het boek(je) over de Kresse-hommage op Arnhemse muren door tien hedendaagse striptekenaars gepresenteerd. (Onder wie uw favoriete Stripschrift-reporter Mars Gremmen!)

Veel strips voor weinig geld. Is dat niet wat we allemaal willen? ledere keer als je beelden ziet van Japanners die met dikke boeken vol manga-strips in de ondergrondse zitten, denk je bij jezelf: ?Waarom hebben wij dat niet?? De eenvoudige reden is dat wij geen cultuur hebben waarin strips als een soort massa-product door een team van anonieme medewerkers worden geproduceerd in zo'n tempo, dat je daar makkelijk het ene album na het andere van uit kunt brengen. Behalve Suske en Wiske dan. En Donald Duck. En alle strips van Studio 100.

Op 14 juni van dit jaar overleed Jean Roba, geestelijk vader van Bollie en Billie. Meer dan dertig jaar geleden gaf hij een interview aan het Vlaamse tijdschrift Mimo, toentertijd een tegenhanger van Humo. Het interview maakte onderdeel uit van een serie, waarbij tijdens het gesprek de geïnterviewde regelmatig werd geconfronteerd met uitspraken van collega's of andere mensen uit zijn omgeving, die kort daarvoor om hun mening werden gevraagd. Aangezien dit vraaggesprek binnen de stripwereld zéér onbekend is gebleven, heeft een trieste aanleiding nu wel tot gevolg dat het integraal in Stripschrift te lezen is. Lees mee, en hou daarbij goed in het achterhoofd dat we het hier hebben over november 1974...

Onlangs verscheen bij uitgeverij Boumaar het tweede deel uit de Bob Evers-reeks Avonturen in de Stille Zuidzee - geschreven door Frank Jonker en getekend door Hans van Oudenaarden. We spraken met Jonker over de totstandkoming van het album en de verdere plannen van het nieuwe stripduo.

Michel Vaillant bestaat dit jaar vijftig jaar! Van een gouden jubileumviering wil uitgeverij Graton echter weinig weten. 'Dat is alleen voor strips die niet meer verschijnen', vindt directeur en stripauteur Philippe Graton. 'En Michel Vaillant is springlevend!' Dat neemt niet weg dat de uitgeverij spectaculaire plannen heeft. De strip krijgt een opfrisbeurt en zal na zeventig albums een herstart maken met een nieuw eerste deel! Bovendien worden alle zeventig 'oude' delen herdrukt in een speciale omnibus-reeks.