Recensies

De Brit Nick Park begon in 1980 met zijn studie animatie aan de National Film and Television School in Beaconsfield. Hier knutselde hij voor het eerst aan een klei-animatiefilm rond de kaasetende, zeer Britse uitvinder Wallace en zijn breiende en 'Dogstojevsky' lezende hond Gromit. Sinds 1985 maakt Park deel uit van de studio Aardman Animations die bekend staat om haar klei-animatieproducties, zoals commercials, videoclips, leaders en korte films. Parks offici?le Wallace & Gromit-debuut - A Grand Day Out - kreeg in 1990 direct al een Oscar-nominatie. Echte 'Academy Awards' kon Park in ontvangst nemen voor zijn twee latere Wallace & Gromit-films The Wrong Trousers (1992) en A Close Shave (1996). Daarvoor had hij in 1991 zijn eerste Oscar gekregen voor Creature Comforts, een korte film waarin kleidieren op een gortdroge manier de voordelen van elektrische apparaten aanprijzen. Een groot deel van het succes van de Aardman-studio kan worden toegeschreven aan de populariteit van de Wallace & Gromit-films. De televisie-uitzending van de laatste aflevering - A Close Shave - op de BBC trok in Engeland op Kerstavond 1996 ruim tien miljoen kijkers. Het is een door Park perfect nageknede misdaadfilm met veel vaart, humor, verrassende camerastandpunten en aandoenlijke, in detail uitgewerkte, echt acterende kleipersonages. Wallace & Gromit blijken in dit verhaal een geavanceerd glazenwasserbedrijf opgezet te hebben onder de naam Wash 'n' Go. Tijdens het ramen lappen van de wolwinkel van Wendolene Ramsbotton komen ze erachter dat de eigenaresse en haar hond Preston meer weten van de oorzaak van de plots opgetreden wolschaarste. Althans, Gromit merkt dat er wat mis is; Wallace' observatievermogen wordt danig aangetast doordat hij tot over zijn oren verliefd is op Wendolene. Een onmogelijke liefde blijkt later, omdat de wolverkoopster niet van kaas blijkt te houden. BMG zette de drie Wallace & Gromit-afleveringen vorig jaar apart op video. Elk deel bestaat uit een Nederlandse en Engelse versie. De consument betaalt bijna dertig gulden voor een band van een uur waarop dezelfde film twee keer is opgenomen. Het was beter geweest als er ??n band met alledrie de films (desnoods met Nederlandse ondertiteling) was uitgekomen. Maar helaas, van zo'n uitgave kan BMG kennelijk minder profijt trekken. Een ander kritiekpunt betreft de slordige afwerking die zo kenmerkend is voor video-uitgaves. Ook A Close Shave ontkomt er niet aan. Dit blijkt bij voorbeeld uit de vertaling van de titel. Aan een wollen draadje heet het in het Nederlands op de video-inlay (niet onaardig gevonden. Het had alleen Aan een 'wollen' draadje moeten zijn), maar op de band zelf wordt de Nederlandse versie aangekondigd met Op een haar na. Verder staat bij deze uitvoering nergens vermeld wie de stemmen vertolken: de film eindigt met de aftiteling van de Engelse versie.