Recensies

Wie een liefhebber is van zinloos geweld (door weldenkende mensen 'straatgeweld' genoemd), wordt door de animatiefilm Spawn op zijn wenken bediend. In een stad die louter lijkt te bestaan uit stinkende achterafsteegjes vol zwervers en drugsdealers schiet iedereen elkaar aan gort. Medelijden bestaat niet, zeker niet als je een bad guy in het vizier hebt. Want laten we wel wezen: de enige goede crimineel is een dode crimineel. Oog om oog, tand om tand. Tot zover enig inzicht in de primitieve moraal van de tekenfilm Spawn, naar de populaire comic-reeks van Todd McFarlane. McFarlane was zelf bij het animatieproject betrokken, dus is hij mede schuldig aan dit gewelddadige misbaksel. Voor hen die de Spawn-comics niet kennen even het verhaal: Undercoveragent Al Simmons overlijdt tijdens een missie, maar sluit een pact met de duivel om terug te keren op aarde voor een weerzien met zijn vrouw Wanda. Consequentie is wel dat Al wordt ingelijfd door het Leger van de Hel. Als Hell's Spawn (duivelsgebroed) moet hij de duivel van dienst zijn met terreuracties. Al verzet zich en bestrijdt het aardse kwaad met gelijke wapens. Van de tekenfilm Spawn word je als kijker niet vrolijk. Geweld wordt emotieloos gehanteerd en lijkt de hele maatschappij in een wurggreep te hebben. Dat het goede uiteindelijk wint van het slechte is een schrale troost, want de middelen waarvan beide partijen zich bedienen zijn gelijk. Afleiding wordt nauwelijks geboden door de animatie, die stijf en gekunsteld overkomt. Zelfs het verhaal kan de film niet redden, want dat dient louter om de gewelddadige actie aan elkaar te breien. De slotwoorden van de voice-over zijn nog het meest ontmoedigend: 'De echte strijd kan eindelijk beginnen.' In de komende vervolgfilms wordt het allemaal klaarblijkelijk dus nog erger.