Recensies

De vallei der fluitende trilobieten is het vijfde deel in de serie van Dr. Molotow, een zwaarlijvige antiheld in een wereld van mutanten en zonderlinge creaturen. Hoewel ik veronderstel dat deze verhalen op aarde gesitueerd zijn is zowel de locatie als tijdsbepaling niet erg duidelijk. Naast het ontbreken van traditionele elementen als tijd en plaats spot ook het scenario met alle wetten van de traditionele verhaalopbouw. Die is er namelijk in het geheel niet. Eerder is er sprake van een verzameling expressionistische, soms psychedelische tekeningen die onderling op losse wijze verbonden zijn. Het verhaal is duidelijk ondergeschikt gemaakt aan de manier waarop dit in beeld gebracht kan worden. Marcel Ruijters is in woord en beeld vooral een man van het grote gebaar. Archetypen van de film en het beeldverhaal zoals de sjamaan, de razende reporter, de onderkoelde detective en de oprechte kunstenaar bevolken zijn universum. Een universum van ongebreidelde fantasie, zoveel is w?l duidelijk. Jeroen Bosch meets Mad Max, hippienomaden rollebollen met een mutantenkrokodil, een man met vijf handen versus de geest magie Nonkleus. E?n en ander gaat gepaard met veel gewelddadige acties. Om alle geweld in zijn strip te verklaren en misschien te verantwoorden toont Ruijters zich een moralist. De Kerk, 'zolang er leven is, is er hoop voor de doodindustrie', en Het Kapitaal, alias de Wall Street City Forces, vertegenwoordigen en veroorzaken het absolute kwaad. Ach ja... Zo warrig als het scenario is, zo verzorgd zijn de tekeningen. De vervormde anatomie van de figuren worden krachtig en plastisch verbeeld. De indeling van de pagina's is bijzonder; prachtige vlakverdelingen, effectief gebruikte rasters en een buitengewoon filmische manier van vertellen maken dit album genietbaar en bovenal een prentenboek.