Recensies

308 Joe Telenko is taxichauffeur in New York City en maakt de uitwassen van de gewelddadige samenleving van dichtbij mee. Hij heeft het aan zijn hart en is getrouwd met Martha, een kreng van jewelste. De invalide Martha doet niets anders dan kankeren tegen haar echtgenoot. Als Joe ziet hoe Arthur, zijn vriend en arts, helemaal is opgefleurd na de dood van diens vrouw, neemt de chauffeur een besluit: hij gaat Martha vermoorden. Met dit gegeven lijkt scenarist Tome (pseudoniem van Philippe Vandevelde, bekend van Soda en Robbedoes) een boeiend uitgangspunt te presenteren voor een spannend drieluik. In de praktijk valt dat echter tegen. Al in het eerste deel van de trilogie Hard tegen hard wordt duidelijk waar het verhaal wringt: Joe kan zelf geen moord plegen en faalt tot twee keer toe. Dat belooft voor de komende twee delen nog veel meer mislukte pogingen. Voor Woody Allen zou dit script een goudmijn zijn geweest, maar Tome wil geen humor bedrijven. Hard tegen hard is bloedserieus bedoeld. Het is de vraag of de lezer daar helemaal in mee kan gaan. De sombere taxichauffeur Joe is al evenzeer een karikatuur als zijn kenauvrouw Martha. Als lezer denk je al bij de eerste moordpoging: 'Schiet haar toch gewoon overhoop!' De vrees lijkt gegrond dat Tome's scenario een zachte dood gaat sterven in het tweede deel. Voor tekenaar Ralph (Meyer) zou dat jammer zijn, want hij beschikt over een aantrekkelijke realistische tekenstijl. De sombere sfeer van het criminele New York wordt door hem redelijk goed opgewekt door de pagina's louter met bruintinten in te kleuren. De enige afwijkende kleur is geel, gereserveerd voor Joe's taxi, Martha's rolstoel en de dagboekpagina's die dienst doen als gedachtenkaders. Tekentechnisch is Hard tegen hard zeker een kwaliteitsproduct, maar qua verhaal schiet het te kort. Scenarist Tome heeft een kans gemist en het slachtoffer moet nu nog twee albums mee.