Recensies

Tibet is in. Het album Kuifje in Tibet is al heel oud, maar de tentoonstelling Naar Tibet met Kuifje is nog tot ver in 1998 te bezichtigen. En wat te denken van de recente film Seven Years in Tibet met Brad Pitt in de hoofdrol, vermomd als Ariër? Daar kan een nieuwe Jonathan, die zich grotendeels op het 'dak van de wereld' afspeelt, nog wel bij.
Met het twaalfde deel van Jonathan heeft Cosey na tien jaar stilte (zijn 'ten years in Tibet?') een comeback gemaakt met een album dat hier en daar onnavolgbare trekjes vertoont. Gevoelig voor de softe sfeer die Cosey goed kan opwekken, begon ik enthousiast met lezen. Waar ik echter gewend ben om iets dat ik mooi vind in één adem uit te lezen, lukte het mij niet bij dit album. In tegenstelling tot de vorige pakkend gemaakte Jonathans raakte ik in dit nieuwe verhaal de draad kwijt, moest ik steeds terugbladeren, leken de personages op elkaar, was de verhaallijn (verhaallijnen is beter gezegd) niet duidelijk, kon ik de namen niet bij de personen plaatsen, kortom: ergernis. Wat is er aan de hand met dit album? Jonathan is in Tibet en hoort dat de beroemde Tibetaanse Stem optreedt onder supervisie van de Chinese autoriteiten (want zij zijn de bezetters van Tibet), maar dat zij niet naar het buitenland mag vanwege een dissidente in de gevangenis verblijvende kennis. Om dit gegeven heen worden allerlei ingewikkelde ontmoetingen, flashbacks en personages gebreid die eigenlijk eerder verstorend dan versterkend werken. Dit chaotisch breiwerk maakt dit album een beetje een allegaartje. Cosey probeert iets politieks zeggen over de situatie in Tibet. Tegelijkertijd wil hij ook de culturele rijkdom promoten die hij daar heeft gezien. Tevens poogt hij aan te geven dat de Chinezen niet allemaal onverdeeld brute bezetters zijn. Bovendien tracht hij ruimte te creëren voor een flinke portie nostalgie. Ik vond dit alles teleurstellend uitpakken, hoe goed gedocumenteerd Cosey immer weer blijkt te zijn geweest. Het las gewoon niet lekker, en dat is toch een groot manco voor een stripverhaal. Voor de Jonathan-fans is het even doorbijten. Maar voor wie zijn geheugen over Tibet wil opfrissen, heeft Hij die de rivieren naar de zee leidt zeker educatieve waarde.