Recensies

Bij een gagstrip is het de bedoeling dat iedere pagina een grap bevat. Wat zal een goedlachse lezer verwonderd opkijken als hij het tweede album over de twee gedrochtelijke heksen Loretta en Harpeya heeft gelezen: nergens is een goede grap te bespeuren. Helemaal nergens. Hoe opzichtig lollig scenarist Goupil de twee toverkollen ook tegen elkaar tracht uit te spelen, op geen enkele pagina resulteert zijn geploeter in een geslaagde grol. Loretta experimenteert wat met toverdrankjes en verandert in een kloon van Pamela Anderson. En dat dan veertig keer opnieuw. Als lezer wacht je op de clou en keer op keer verzandt Goupil al voordat hij zover gekomen is. Tegen het einde van het boek grijpt hij naar de noodvoorzieningen en propt hij zijn strip vol met bekende personages (Arnold Schwarzenegger, Rambo, Tarzan, Peter Pan, Blueberry, Rork en Corto Maltese), maar ook daarmee weet hij geen humor te produceren. Dit album is een complete mislukking, iets waar zelfs de begenadigde tekenaar Crisse niks aan kan veranderen. Deze kan zijn mooie vrouwen beter bewaren voor het door hemzelf geschreven Perdita Queen. De vlagen humor in die detectivereeks zijn leuker dan een heel album van Loretta & Harpeya.