Recensies

De stripwereld heeft allang bewezen dat zij telkens nieuw tekentalent weet aan te trekken. Maar in verhalend opzicht blijft het medium ver beneden de maat. Het aantal werkelijk goede scenaristen is op de vingers van ??n hand te tellen. De strip lijkt op de popmuziek: alleen de vorm, de verpakking telt. Dat men weinig te melden heeft, is een euvel dat zowel songwriters als striptekenaars, stripscenaristen en stripuitgevers niet deert. Ook Jo?l Mouclier is een begenadigd tekenaar. Al voegt de fantasie die hij in Semio 1: De verboden degens tentoonspreidt, niets toe aan wat de fantasy-strip ons al heeft gebracht. Al acteren zijn personages ver beneden de maat. Al weet hij zich geen raad met de hoeken waaronder hij zijn camera moet opstellen. Al wisselen sc?nes elkaar op verwarrende wijze af. Hij heeft een losse, schetsmatige stijl die nergens rommelig wordt. Het tekenen van decors ?n het tekenen van degenen die deze decors bevolken gaat hem uitstekend af. Dat is iets wat veel van zijn collega's niet kunnen zeggen. Maar ja... dan zijn tekstschrijver. Het minste wat men Fr?d?ric Contremarche kan verwijten, is dat ook hij niet duidelijk kan maken wat zijn bijdrage aan de verrijking van het fantasy-genre is. Veel erger is dat hoofdpersoon Semio een nul is, een nobody die het grootste deel van het verhaal aan de zijlijn toekijkt. Dat verhaal wordt niet gedoseerd verteld en is verre van doorwrocht. Het doet nog het meest denken aan kampvuurvertellerij: 'En toen, en toen, en toen... ' En toen redde de knecht Semio het lieftallige meisje en toen stal hij de show tijdens een toernooi in plaats van zijn baas en toen werd hij ter dood veroordeeld en toen gingen het meisje en haar broer hem bevrijden uit de gevangenis.