Recensies

Weinig series kennen zo'n grillige geschiedenis als De onnoembaren. Tussen 1980 en 1982 verschenen de eerste drie verhalen in Robbedoes en ontketenden daar een heuse revolutie. De vernieuwende tekenstijl en het cynische scenario vielen uit de toon en niemand keek vreemd op toen na het derde verhaal de serie gestaakt werd. Toen werd het stil. Bij uitgeverij Den Gulden Engel verschenen nog het derde album - Gele geschiedenis (1986) - en deel twee, Shukume? (1987). Maar van het aangekondigde eerste en vierde verhaal is het nooit gekomen. Tot voor kort althans. Want in 1994 pakten tekenaar Didier Conrad en scenarist Yannick Ie Pennetier de draad weer op. Als nummer vier in de reeks verscheen eind dat jaar bij Dargaud het nieuwe verhaal De schedel van vader Z?. Het sloeg in als een bom. Prompt werd het album in 1995 door Het Stripschap genomineerd voor het beste album van buitenlandse origine. Daarna volgden nog drie albums. Met deel zeven werd de cyclus min of meer afgesloten toen ??n van de hoofdpersonen jammerlijk omkwam in een vlammenzee. (In de Franse editie schijnt het avontuur trouwens een gelukkige afloop gekregen te hebben.) Yann en Conrad hadden er echter nog geen genoeg van en brachten daarna een geheel bewerkte versie van Gele geschiedenis uit. En om alles compleet te maken is nu het oorspronkelijke vierde deel in Nederland uitgebracht. In 1986 werd het verhaal door Den Gulden Engel aangekondigd als Riolen, thans heeft het de titel Beerput gekregen en is wederom door de makers grondig bewerkt en up to date gebracht. Als bonus is het allereerste verhaal Nummer nul-nul-nul in zwart/wit toegevoegd. Het aardige van dit verhaal is dat het de gehele ontwikkeling van de serie toont: het allerprilste begin gecombineerd met een gemoderniseerde versie van een verhaal dat toch al zo'n tien jaar oud is. Het zal iedere lezer duidelijk zijn dat De onnoembaren een lange weg hebben afgelegd. Nummer nul-nul-nul is getekend in die typische ronde Robbedoes-stijl en het scenario is nog klassiek kluchtig. Hier en daar zijn echter al de eerste aanzetten te zien van de elementen die de serie zijn eigen gezicht zouden geven. In Beerput hebben de auteurs alle onschuld ver achter zich gelaten. Het bijtende cynisme, weergegeven in een vloeiende tekenstijl, voert de boventoon. Door de eigentijdse bewerking is daar nog een flinke schep bovenop gedaan. Niet alleen dus voor de nostalgische striplezer is dit boek een aanwinst, ook de geharde moderne lezer zal er plezier aan beleven.