Recensies

Tien jaar geleden verscheen het vorige album van de Zuid-Hollandse striptekenaar en scenarist Rob van Zanten. In de jaren tachtig creëerde Van Zanten een eigen stripheld: Trevor Callahan, een Amerikaanse reporter bij de New York Times ontsproot aan zijn fantasie. In stripbladen als Titanic beleefde hij ook in latere jaren sporadisch een avontuur.
In Het leven trekt aan mij voorbij is een bundeling van een aantal eerder gepubliceerde korte verhalen en enkele nieuwe strips. Het album bevat inleidingen van Martin Lodewijk en van Gerard Wijfjes en opent met een door tekenaar Jean Giraud met encouragements aan Rob van Zanten opgedragen tekening van Blueberry. Oorlog is het thema dat in veel verhalen centraal staat. De plaats van handeling verschilt. Soms is het de loopgraaf aan de Somme, een andere keer de bush in Vietnam. De hoofdrolspelers, soldaten, hebben wel iets weg van Blueberry. Ze zijn realistisch getekend in de plunje van hun tijd. Steevast ook zitten ze in de stront en zijn bang voor wat komen gaat. Van Zanten zet de lezer graag op het verkeerde been. Onverschrokken soldaten hebben als het erop aankomt een klein hartje. Aanvankelijk werkte Van Zanten met scenario's van Martin Lodewijk en Otto Sprong, later tekende hij ook zelf voor het verhaal. In Het leven trekt aan mij voorbij zijn de oude verhalen Lieve moeder..., Creigton House en Is God op de slagvelden het sterkst. Een recente productie als Thuiskomst speelt niet meer met het leven na de dood, maar is een melodrama met een religieus tintje. De dialoog tussen JC en Judas in het titelverhaal van het album is ondanks de verrassende plot ook te zoet. Vrouwen speelden in de oudere verhalen een klassieke rol, als hoer of madonna. In de jongste verhalen krijgen naakte vrouwen een prominente plaats. Van Zantens vrouwen zijn echter niet realistisch getekend. Callahan en de soldaten hebben stoppelbaarden en gegroefde koppen, de vrouwen zijn tijdloze etalagepoppen, zonder schoonheidsfoutjes of haar onder hun oksels. Het zijn mannenfantasie?n. Oorlogsverslaggevers horen op de slagvelden, niet thuis achter de schrijfmachine na een jubileum feestje, zo blijkt uit Trevor Callahans belevenissen in Semper Fi! (altijd trouw).