Toen in 1971 de eerste Tex Willer vertaald op de Nederlandse markt verscheen, was het een zoveelste pulpstrip die nauwelijks opviel tussen de vele andere westernreeksen in klein formaat. De Italiaanse auteurs Aurelio Galleppini en Giovanni Luigi Bonelli wisten de serie echter na verloop van tijd boven de middelmaat uit te tillen. De karakters werden bekend en wat verder uitgediept en de verhalen beter en spannender. Na tien jaar en 128 delen viel in Nederland het doek, terwijl in Italië de reeks onverminderd succesvol bleef. Nu, ruim twintig jaar later, is Tex opnieuw opgestaan en verrassenderwijs is het niemand minder dan Joe Kubert die voor het tekenwerk zorgt. De man die al de nodige hoogstandjes op zijn naam heeft staan, zorgt ook nu weer voor fraaie beelden. De plaatjes zijn als door een cameraman in beeld gebracht. Hierdoor zijn de scènes vanuit verschillende perspectieven geschetst. Helaas kan Kubert hiermee het magere scenario van Claudio Nizzi niet helemaal compenseren. De schrijver van dit eerste deel geeft scènes (te) uitgebreide toelichtingen, waardoor de vaart uit het verhaal verdwijnt. Alleen de opening al - vier schurken vermoorden een gezin -neemt maar liefst twintig pagina's in beslag. Als Tex Willer, Texas-ranger en bevriend met de vermoorde familie, de achtervolging inzet, duurt het niet lang of het komt aan op een eerste confrontatie. Helaas voor Tex, maar logisch in het verhaal, delft hij finaal het onderspit. Op wonderbaarlijke en ongeloofwaardige wijze weet hij een val in het ravijn te overleven. In de jaren zeventig duurde het even voordat de serie succes had, misschien moeten we ook nu wat geduld opbrengen. Hopelijk doet Nizzi dan ook wat meer aan karaktervorming. Waarom de serienaam De vier moordenaars is en niet Tex Willer is een nog onopgelost raadsel. Voorlopig doet alleen de korte vermelding Tex op de cover en zijn onvermijdelijke geelblauwe cowboytenue aan de oude Tex Willer denken.