Als alle mensen toch eens monsters waren! De makers van het succesvolte Toy Story hebben de smaak nu goed te pakken en presenteren een geniale familiefilm. Monsters en Co. blinkt uit in het op een humane wijze neerzetten van een aantal, op het oog, afzichtelijke monsters. Een op zich bekende en eerder toegepaste formule wordt zonder in herhalingen te vallen knap uitgewerkt. Het verhaal speelt zich af in Monstropolis waar topschrikker Sulley en zijn hulpje Mike werken in een energiecentrale. Via een ingenieus deurensysteem belanden zij in de slaapkamers van kleine kinderen om ze de schrik van hun jonge leven te bezorgen. De gillen die daarop volgen leveren Monstropolis energie op. Het is een prachtig scenario dat de wereld volledig op zijn kop zet. Niet de monsters maar juist de aanwezigheid van mensen stelt alarmcode 1 in. In plaats van angst roepen de creaturen met grote tanden, harige koppen en scherpe klauwen al gauw vertedering en vertrouwen op. Het zijn de gezichtsexpressies en de menselijke wijze waarop zij hun eigen angsten en fouten laten zien die het de kijker duidelijk maken dat het hier eigenlijk om onszelf gaat. Omdat de film tevens is voorzien van de nodige belangrijke bijrollen zoals meneer Waterreus de kribbige directeur, Celia het liefje van Mike met slangenhaar en slechterik Randall is de rol van het enige mens(je) in de film bescheiden doch precies op maat. De video is tevens voorzien van een tweetal extra animatiefilmpjes. Schakel overigens niet te vroeg de video of dvd uit. Tijdens de aftiteling vallen namelijk de misschien wel meest vermakelijke beelden waar te nemen: de bloopers! Een film over monsters waarbij de meest toepasselijke kwalificatie 'menselijk' is, is een compliment aan de makers, net overigens als de tranen van ontroering waarmee zowel mijn meekijkende vrouw als de kinderen de film beïindigden.