Recensies

Razzo, Lalopula, Benny, Kroeske, Moxy en Mau Mau vormen het vriendenclubje uit de Spoorstraat. Het is een gevarieerd gezelschap. Je hebt de neger, de nerd en de Chinees. Maar Razzo en Mau Mau zijn zonder twijfel de meest kleurrijke karakters. Razzo is een Italiaan die in moeilijke situaties de heilige Maria om raad vraagt. Zij is echter niet altijd even aardig tegen hem. Razzo probeert zich altijd op te werpen als de leider van het vriendenclubje. Soms succesvol, maar even vaak tevergeefs. Zo eenvoudig als 't is om de Razzo te door gronden, zo moeilijk is dat bij de Mau Mau Man. Het is niet eens zeker of hij wel zo heet. De anderen noemen hem zo, omdat hij alleen 'Mau Mau' zegt. Hij is ontzettend intens. Het lijkt wel of zijn spieren altijd gespannen staan. Hij bespeelt de bas, zoals hij auto rijdt en voetbalt: hard. In Stront aan de knikker nemen de vrienden uit de Spoorstraat deel aan een voetbalcompetitie tussen verschillende buurten. Zij zijn er vooral opgebrand om de laatste wedstrijd tegen de Papegaaienbuurt te winnen. Maar gezien de uitslagen van de wedstrijden tegen de andere buurten, lijkt er weinig hoop te bestaan. Zij verliezen steeds met vreselijke cijfers, met als dieptepunt 11-0. Dan komen zij in aanraking met een oude, zwarte heks. In een ritueel met pis, stront en kattenharen betovert zij de spelers en de bal, zodat zij hun laatste wedstrijd zullen winnen. Stront aan de knikker is WéVé's (pseudoniem van Willem Vleeschouwer) tweede boek over het vriendenclubje uit de Spoorstraat. In 1996 verscheen De wraak van de dikke Ong - Een avontuur van de Spoorstraat. Dit boek betekende een terugkeer van WéVé als stripmaker. In de jaren tachtig maakte hij stripverhalen met vreselijke titels zoals: De wonderbaarlijke reis van Jacobus Maneschijn en Sientje Zeester, Duppie en de ZZ-sekte en Flip Vla en Pintie Prima. Maar jarenlang stonden zijn stripactiviteiten op een laag pitje. Hij werkte toen vooral als illustrator voor onder andere HP/De Tijd, Elsevier, Oor en De Uitmarkt. Maar het bloed kruipt toch waar 't niet gaan kan. Dus in de jaren negentig pakte hij zijn strip-activiteiten weer op. De wraak van de dikke Ong was redelijk succesvol. Hierdoor aangemoedigd, werkte WéVé vijf jaar aan een vervolg. Dat werd Stront aan de knikker - Een Spoorstraat-voetbalstrip. WéVé vindt van zichzelf dat hij geen verhaal kan verzinnen. Helemaal ongelijk heeft hij niet, want het zwakste aspect van Stront aan de knikker is het gebrek aan spanning. Het boek werkt toe naar de laatste wedstrijd tegen de Papegaaienbuurt, maar de lezer zal 't weinig interesseren of de Spoorstraat wint of verliest. Dit komt omdat het duel geen persoonlijk aspect heeft. In het begin van het boek staat dat de Spoorstraat graag van de papegaaien wil winnen, omdat het 'geen lekkere jongens' zijn. Maar dat is voor de lezer te weinig. Het zou bij voorbeeld veel spannender zijn als de jongens van de Spoorstraat en de papegaaien niet alleen vijanden in het veld waren, maar ook rivalen in de liefde. Dan krijgt iedere misser en ieder doelpunt een heel andere lading. Maar de liefdesrelatie die in het boek voorkomt, heeft te weinig met de wedstrijd zelf te maken. Overigens is ook te weinig uitgewerkt waarom de bloedmooie negerin Vava valt voor de absolute nerd Benny. Tegenover deze zwakke plekken in het scenario staat 't superieure tekenwerk van WéVé. In de achtergronden weet hij heel trefzeker de sfeer neer te zetten van achterbuurten in een grote stad. Daarnaast kan hij ontzettend goed de emoties van zijn personages tekenen. WéVé's tekenstijl is soepel en beweeglijk, dus heel geschikt voor een voetbalstrip. De voetbalscènes blinken dan ook uit door hun dynamiek en helderheid.