Recensies

'Hou nu maar op met je metafysische prietpraat, makker, en ga iemand anders met je gezeur lastigvallen!', roept een geïrriteerde cafébaas in een van de gebundelde gags tegen Magere Hein. Precies hetzelfde idee moet grootmeester François Boucq gedacht hebben toen hij het plan opvatte om de belevenissen van Magere Hein te verstrippen. Daarom laat hij ook in Geen genade! - het tweede deel in de avonturen van Magere Hein en zijn compagnon, het varken Lau-Tse - Pietje de Dood dezelfde dingen doen als die waarmee elke gewone sterveling zich onledig houdt: Ook Magere Hein gaat op café, verveelt zijn psychiater dood met zijn probleempjes, viert zijn verjaardag en leest aan zijn specifieke noden aangepaste gore boekjes. Al hebben de gewone stervelingen dan weer niet zo gauw een varken op elegante damesschoentjes aan hun zij rondlopen. Een van de sterke punten van Boucq is altijd geweest dat hij alledaagse situaties toepast op personen of gebeurtenissen waarbij je het niet verwacht. Toch is deze Geen genade! deels een slag in het water. Het tekenwerk van Boucq blijft ook in zwart/wit overeind, al mis ik toch wel zijn kleuren. Dat hij geopteerd heeft voor zwart/wit omwille van de symboliek van de dood lijkt me daarbij een wat goedkope uitvlucht. Het grote probleem is dat de grappen zelden of nooit echt aankomen; de ideeën (Magere Hein als ordinaire tooghanger of als mannequin, een loopwedstrijd voor lijkdragers, Magere Hein als kleine uk op de schoolbanken) zijn wel goed, maar de uitwerking laat je op je honger zitten. De gags gaan vaak nergens naartoe, vaak bekruipt je een gevoel van 'Ja, én?'. Nu, de afwezigheid van een clou kan ook een stijlkenmerk zijn, maar in dit geval gaat deze vlieger echt niet op. Daarvoor zijn de gags te klassiek van opbouw en idee. Niet dat Geen genade! Een slecht boek zou zijn, verre van, maar Boucq heeft ons in het verleden met klassiekers als De pedagogie van het trottoir en In de binnenlanden van het alledaagse waarschijnlijk te zeer verwend om echt tevreden zijn over deze bundeling gags, waarvan sommige niet zouden misstaan in een album van G. Raf Zerk. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.