Recensies

Typex geldt al jaren als een van de grote talenten van de nieuwe generatie Nederlandse striptekenaars. Hoewel zijn eerste strips al verschenen in het legendarische undergroundblad De vrije balloen, kreeg hij pas recentelijk wat meer bekendheid vanwege zijn werk in Zone 5300 en Oor. Toch heeft Typex op het album De melkman (Oog en Blik, 1996) en het pincetboekje De Avonturen van Kick Wilstra (1999) na niet erg veel albums gepubliceerd. Dit eerste nummer van Chorizo - Typex' eigen striptijdschrift dat volledig uit werk van hem bestaat - is eigenlijk zijn eerste serieuze poging om zich als striptekenaar te profileren. Typex heeft er voor gekozen om zijn blad - dat trouwens niet veel tekst bevat - in het Engels uit te brengen. Dit is een logische keuze; Chorizo heeft meer gemeen met de nieuwe generatie van independents uit de Verenigde Staten dan met de Europese striptraditie. Wat vormgeving en sfeer betreft heeft het vooral veel overeenkomsten met Chris Ware's ACME Novelty Library. Typex werkt in een vergelijkbare gedetailleerde retrostijl maar in tegenstelling tot de Amerikaanse Ware is Typex in Nederland opgegroeid, met het weekblad Sjors en Torn Poes weekblad en zijn warme en rommelige stijl, met de vele grijstinten en de goedkope gele steunkleur roept vooral deze bladen in herinnering. De rode draad van het blad wordt gevormd door de verhalen van striphelden op leeftijd: een puberende Jip en Janneke, pezige Smurfen en een uitgezakte Tarzan. Deze ouder wordende striphelden hebben iets vreselijk treurigs. De enthousiast neukende Jip en Janneke (die we al kennen uit Zone) hebben in hun naïeve paringsdrang nog wel iets aandoenlijks, maar de vermoeide en achterlijke Tarzanfiguur op de omslag en in de strip Roro, Inhabitant of the Jungle stemt niet vrolijk. Door deze treurige toon krijgen de strips in Chorizo een diepgang die de meeste andere stripparodieën niet hebben. Typex' strips doen meer dan simpelweg de draak te steken met oudere stripseries; ze lijken oprecht te treuren om verloren gegane geliefde striphelden, waar wij, volwassen stripliefhebbers, nooit meer op een zelfde onschuldige manier van kunnen houden als vroeger. En ook al zijn de grappen vaak wat flauw en de lange verhalen een tikje te vaag voor mijn smaak; dit nostalgische gevoel maakt Chorizo tot een van de oorspronkelijkste Nederlandse strips sinds tijden. Laten we hopen dat de aankondiging voor het tweede nummer, waar het blad mee eindigt, ook werkelijk serieus bedoeld is.