Recensies

De onbeholpen tekenstijl, de verkreukelde lettertjes, de ongerijmde invallen, de harde humor en de voorliefde voor flauwe woordspelingen: de overeenkomsten tussen de cartoons van Gummbah en Kamagurka is soms zo groot dat de grappen verwisselbaar lijken en je goed moet kijken wie van beiden de maker is. Die overeenkomst is weliswaar een verklaring voor de betrekkelijk snelle en gemakkelijke acceptatie van Gummbahs werk, maar niet voor zijn succes. Kamagurka's tekenstijl en absurdistische humor nodigen uit tot navolging. Het probleem is dat zijn navolgers nooit even leuk zijn als de meester zelf, of zelfs maar in zijn buurt komen. Ze missen authenticiteit en dat is wat Gummbah onderscheidt: een eigen stem, beter gezegd een eigen gekte. Waar Kamagurka's werk op zijn beste momenten vlijmscherp en ontluisterend is, zijn Gummbah's tekeningen eerder schrijnend en melancholiek. Op de eerste bladzijde van het boekje is het al raak. Een kenau, de handen in de zij, kijkt toe hoe haar op de grond liggende echtgenoot zich laat pijpen door een ondefinieerbaar, gestreept dier met een feesthoedje op. De vrouw: 'Zo, en dat noemt meneer een zakenlunch.' Afgezien van de tekeningstijl staat de cartoon dichter bij Peter van Straaten dan bij Kamagurka. Bij andere teksten ('Omdat de dichter de voordracht van zijn po?zie overliet aan steeds een ander gehandicapt familielid, behielden de voorleesavonden hun oorspronkelijke frisheid') zou je gemakkelijk een tekening van Benoit van Innis kunnen bedenken. De humor van Gummbah is veelzijdiger dan de eerste, oppervlakkige indruk die ze bij de lezer wekt, en het is jammer dat hij zich de laatste tijd - bij voorbeeld in Nieuwe Revu, waar hij Kamagurka opvolgde - tevreden lijkt te stellen met ?rg melige grappen. Een kortstondig gebrek aan inspiratie? De volgende bundel zal het uitwijzen.