De nieuwe reeks De heer Vastenavond van As verdient eigenlijk de prijs voor de meest commercieel onaantrekkelijke naam die er ooit voor een stripserie is bedacht. Gelukkig illustreren de tekeningen op de omslagen van deze eerste twee albums heel wat beter dan de titel, wat de lezer van deze serie mag verwachten: skeletten, duisternis en een heroïsche zoektocht naar koffie. Wanneer je de albums (Welkom! en De telescoop van Charon) openslaat, stap je namelijk rechtstreeks een duistere wereld binnen, bevolkt door skeletten, die het hiernamaals van ons aardse bestaan blijkt te zijn. Wat vooral in het eerste album fascineert is die visie die Eric Liberge op het hiernamaals geeft en die nogal extreem afwijkt van wat de verschillende wereldgodsdiensten ons aardse stervelingen proberen voor te spiegelen. Zijn tekenwerk en inkleuring stuiten perfect aan bij de sinistere sfeer van het verhaal over Vastenavond van As, de cartograaf die het hiernamaals in kaart moet brengen. Toch slaagt Liberge er niet in de 128 pagina's van deze eerste twee albums overtuigend te vullen met een boeiend verhaal. Op den duur is de vreemde mix van sciencefiction, morbide humor en pseudo-theologisch geneuzel van personages, samen met de vele, soms nauwelijks te volgen sprongen in het verhaal, eerder verwarrend dan onderhoudend en begin je je als lezer af te vragen: Wat wil de maker in godsnaam met deze serie? Hoe verder ik las, hoe meer mij het gevoel bekroop dat deze serie, in het laatste album, even slap als realistisch, op maar één manier af kan lopen: met de tekenaar/scenarist die wakker schrikt uit zijn nachtmerrie... en vervolgens opstaat, naar zijn tekentafel loopt en zonder verder na te denken, zijn complete onbegrijpelijke nachtmerrie, verspreid over een hele reeks albums, begint neer te tekenen. Welkom in de nachtmerrie van Eric Liberge!