In Om mekaar in Dokkum, het nieuwe boek van Guido van Driel, gaat een Amsterdamse crimineel, Ronnie N., in Friesland op zoek naar de man die een moordaanslag op hem heeft gepleegd. Door zijn bijna-doodervaring is zijn levensvisie radicaal veranderd. Hij is anders, 'ongeveer zoals Bruce Willis in The Sixth Sense anders is dan in Die Hard', observeert zijn maat, die hem bij zijn zoektocht begeleidt. Ronnie neemt het leven in volle teugen tot zich. Hij geniet van een forel met granaatappeltjes, de vormen om hem heen, de pittoreske stadsgezichten van Dokkum. Intussen ziet in het nabijgelegen asielzoekerscentrum een Angolees zijn kansen op een verblijfsstatus in rook opgaan. Dwalend door Dokkum beleeft deze asielzoeker de wereld om hem heen net zo intens als Ronnie doet. Kijkend door zijn ogen, de ogen van een buitenstaander, ondergaat de lezer het Nederlandse leven van alledag als een wonderlijke droom. Een banaal partijtje tennis tussen een paar oude mannen is vanuit het standpunt van iemand die heeft moeten vluchten voor zijn leven een ontroerende belevenis. Van Driel laat deze mannen elkaar uiteindelijk ontmoeten op een plek waar 1250 jaar eerder al een harde botsing van twee culturen had plaatsgevonden. De christelijke zendeling Bonifacius werd in 754 bij Dokkum vermoord door de Friezen, omdat hij hun heilige eiken had laten omkappen. Er wordt wat afgefilosofeerd in het boek, over de geneugten des levens, maar ook over zware onderwerpen als de multiculturele samenleving. Dat gaat een beetje op de manier waarop de personages in een film van Quentin Tarantino dat doen. Tegelijkertijd schildert Van Driel met liefde en verwondering het Friese landschap, de natuur, de stadsgezichten, als een Jan Wolkers die zich vergaapt aan Gods schepping. Om mekaar in Dokkum is Van Driels meest geëngageerde roman tot nu toe. Het is een sterk pleidooi voor een vreedzame, multiculturele samenleving en ook voor onthaasting. 'Wijk eens van je pad af en ruik aan de bloemen in de berm' en 'Koester de vreemdelingen om je heen, tenslotte zijn we allemaal vreemden voor elkaar. Wees nieuwsgierig', lijkt Van Driel te willen zeggen. In deze roerige, lawaaiige tijd is zijn boek een oase van rust. Een baken in een stormachtige zee.