'Een bende moordzuchtige Japanse maffiosi is er met onze zoon vandoor! En wij zitten hier te keuvelen met een oude gek, die beweert dat hij een ninja is en die een of andere Koning-Arthur-en-Lancelotfabeltje over bloed en eer, dat twintig jaar geleden plaatsvond, aan onze neus hangt!' Seth had de plot van Yume niet beter kunnen samenvatten. Wie is Seth? Niet die striptekenaar uit Canada ditmaal, maar gewoon een stripfiguur afkomstig uit de pen van de Vlaming Philip Paquet (1973). Deze Seth is de partner van het Japanse meisje Yume. Hij is rockgitarist, zij kunstschilderes. Ze leven in een arme wijk van New York en hebben samen het zoontje Kumo. Deze dreigt te worden ontvoerd door leden van de Japanse clan waar Yume van afstamt. Een spannend verhaal, daar niet van. Paquet goochelt echter iets teveel met flash-backs, waardoor de vertelling wat rommelig is. Bovendien zijn er verschillende partijen die elkaar bestrijden, wat de helderheid al evenmin ten goede komt. Ultieme afknapper is dat, zoals aan het eind blijkt, er een tweede deel volgt, terwijl het gevaar net geweken leek. Paquet had het scenario wat scherper moeten uitwerken. Als tekenaar toont hij zich best begaafd. Hij heeft een evenwichtige semi-realistische stijl, al neigen sommige personages teveel naar karikaturen. Ook aan de dieptewerking schort het soms. Daar staat tegenover dat Yume met veel passie wordt verteld. Visueel kunstje: in de bloedige dromen van Yume duikt soms de steunkleur rood op. Knap gedaan, en functioneel bovendien.