Catwoman is de zoveelste live action 'stripfilm' uit Hollywood. Het is onvermijdelijk dat er tussen de vele films zeer geslaagde pogingen zitten (Spiderman, Hellboy) maar zeker ook misbaksels (The League of Extraordinary Gentlemen, The Hulk, Dare-Devil). Catwoman werd voordat de film in de bioscopen kwam, al afgeserveerd door fans en critici als een koude hap goedkoop kattenvoer uit de onderste rekken van het schap. Nu had het altijd erger gekund: Catwoman is zeker geen draak van een film en soms best vermakelijk, maar het script is gewoonweg saai. Patience Philips ontdekt als medewerker van een reclamebureau een complot rondom de fabricage van een verjongingscrême. Ze wordt vermoord, maar een groep katten wekt haar tot leven en rust haar uit met bijzondere krachten. Ze is vastberaden om de strijd aan te gaan met haar moordenaars, Sharon Stone en haar op geld beluste echtgenoot. So far so good, maar de film zit vol ongeloofwaardige bordkartonnen karakters, een dodelijk saai romantisch subplotje en een paar actiescènes die aanvoelen als verplichte nummers. Halle Berry nam eind februari dan ook een Razzie in ontvangst (dapper!) - de jaarlijkse 'Oscar' voor de slechtste film en acteerprestatie van het jaar - en sprak daar onder andere de memorabele woorden: 'I want to thank Warner Brothers for casting me in this piece of shit'. Tegen haar agent zei ze: 'Next time read the script first'. Veel spannender, opwindender en sensationeler dan een gemiddelde tv-serie op dinsdagavond wil Catwoman gewoon niet worden. Wel voor fans van Halle Berry die, sinds ze (letterlijk) opdook in de laatste James Bond-film, maar niet genoeg krijgen van haar heupwiegend, rondborstig gesluip. Rrrrrrr!