Gelukkig durft Oog & Blik het bijna elk jaar weer aan om de liefhebbers met een nieuw boek van de getalenteerde Italiaan Lorenzo Mattotti te verblijden. Het onlangs verschenen Brieven uit een verre toekomst - met dialogen van Gabriella Giandelli en Lilia Ambrosi - is een verhalenbundel met een uitgebreide voorgeschiedenis, die elders in dit nummer wordt toegelicht. Het boek bevat twee lange verhalen (Na de zondvloed en het oudere verhaal Brief uit een verre toekomst), het korte verhaal Het portret van de liefde, en het eerder apart als portfolio uitgegeven prentenvierluik Away, Far Away. In dit album wordt Na de zondvloed voor het eerst gepubliceerd en gaat het dus om een internationale première. De kleurrijke, karakteristieke tekeningen van Mattotti hebben in deze bundel dezelfde hoge, artistieke kwaliteit als zijn laatste in Nederland verschenen boeken, waaronder Dokter Jekyll & Mister Hyde en Het geluid van rijp. Vaak wordt Mattotti's stijl vergeleken met het werk van expressionisten uit het begin van de twintigste eeuw. De nadruk op architectuur en eenzame gestalten in deze bundel roept daarnaast associaties op met uiteenlopende kunstenaars, zoals De Chirico, Hopper en Bacon, met name door de (typisch twintigste-eeuwse) sfeer van isolatie en vervreemding. Maar er is een substantieel verschil: Mattotti is optimistischer en gelooft in de veerkracht van mensen. Bovendien is hij niet alleen kunstenaar, maar ook nog eens striptekenaar: hij wil met tekeningen verhalen vertellen. Dat gaat hem goed af: mede door een goede keuze van scenariopartners heeft Mattotti inmiddels een indrukwekkende reeks stripboeken op zijn naam waarin verhaal en tekeningen elkaar werkelijk versterken en waarin de mogelijkheden van de strip als kunstzinnig medium volkomen worden benut. Deze bundel is in dat opzicht niet helemaal evenwichtig, wat wordt veroorzaakt doordat de verhalen onderling qua thematiek maar deels samenhangen en daarnaast in kwaliteit van elkaar verschillen. De beide langere verhalen gaan over reizen, door ruimte en tijd, over toevallige ontmoetingen, en over de mentale veranderingen die dit teweeg kan brengen. De hoofdpersonen krijgen zelfinzicht en als gevolg daarvan meer begrip voor anderen, waaronder partners en bloedverwanten. De vier van ondertekst voorziene prenten die samen Away, Far Away vormen, zijn echter eerder een soort beeldgedicht over gevoelens als 'missen', 'eenzaamheid' en 'troost zoeken' dan een verhaal. Het twee pagina's tellende Het portret van de liefde lijkt er zelfs met de haren te zijn bijgesleept. Een schilder vertelt over zijn herinneringen aan een tot mislukken gedoemde relatie met een mooi model. Weliswaar komt het woord 'reizen' er een keer in voor, net als in de andere verhalen, maar daar gaat dit deels wrange, deels grappige verhaaltje verder niet over. In het titelverhaal overheerst afstandelijkheid, ondanks dat de tekenaar de vrouwelijke hoofdpersoon tijdens een lange treinreis laat terugdenken aan haar overgrootvader, een striptekenaar die niet geheel toevallig Mazzotti heet. De verschillen tussen het heden (gezien vanuit de toekomst en daardoor beschreven als verleden) en de toekomst worden benadrukt. De impact van een ontmoeting van de vrouw met een haar onbekende (?) man via een virtual reality-apparaat blijft enigszins in het ongewisse. Een vergelijkbaar motief wordt veel sterker uitgewerkt in Na de zondvloed. Niet alleen zijn de tekeningen prachtig, maar ook het verhaal beklijft, en dat niet in de laatste plaats door de meerdere niveaus waarop het kan worden gelezen en bekeken. Ondanks een ondertoon van eenzaamheid straalt het verhaal warmte en troost uit. Een vrouw moet noodgedwongen langer blijven op het tropische eiland waar ze haar vakantie heeft doorgebracht, omdat het vliegveld wordt belaagd door een krabbenplaag. Ze heeft een pijnlijke kwaal aan haar eierstokken, en wil zich zodra ze thuis is laten opereren. Ze voelt zich alleen, is bang dat haar partner, die ze thuis heeft achtergelaten, haar na de operatie niet meer wil. Dan komt ze in contact met een medereiziger, die in meerdere opzichten een lotgenoot blijkt te zijn. Beiden hebben hetzelfde souvenir voor hun partners thuis gekocht: een beeld met een vogelkop. Waar de man dacht dat zijn souvenir uniek was, maar dat niet blijkt te zijn, zo blijken de tegenslagen van de vrouw ook niet uniek: de man vertelt haar in de beslotenheid van zijn hotelkamer op het vliegveld over de slopende ziekte van zijn vrouw. Voor hem is het noodzaak om regelmatig letterlijk en figuurlijk afstand te nemen van de thuissituatie. Daarom reist hij veel en zit hij op het eiland. Desalniettemin is duidelijk dat hij veel van zijn vrouw houdt. Met zoveel lief en leed van een ander geconfronteerd, verandert er iets in de vrouw. Een nacht vol fysieke en emotionele pijn, en veel regen, blijkt een catharsis-effect op haar te hebben. Als de ochtend aanbreekt zijn de krabben verdwenen, is de lucht opgeklaard, en kan ze herboren huiswaarts keren. Op de laatste afbeeldingen van het verhaal staan de twee souvenirs op de vensterbank in de hotelkamer, achtergelaten door de eigenaren, met de besnavelde koppen naar elkaar toe, de verwantschap tussen de man en de vrouw onderstrepend, terwijl op de achtergrond het vliegtuig met de reizigers aan boord zich in de lucht verheft. Na de zondvloed is een indrukwekkend verhaal, opnieuw een juweeltje in het oeuvre van Mattotti. Het feit dat het beste verhaal uit de bundel ook het meeste recente is, illustreert hoe Mattotti zich als tekenaar en verhalenverteller heeft ontwikkeld, en zich nog steeds aan het ontwikkelen is.