Hanco Kolk is de meester van de trefzekere, zinnelijke lijn en ook van de lullige grap. Dat bewijst hij ook weer met Club Paradise. Het album bevat het verslag van zijn verblijf in New York, waar hij vlak na de terroristische aanslagen van 11 september 2001 probeerde zijn strips aan uitgevers te slijten. 'I am not known for my perfect sense of timing', schrijft hij zelf droogkloterig, want Club Paradise is Engelstalig, op de flaptekst van zijn Vlaamse collega Ilah na. Kolk slaagde er niet in een uitgever geïnteresseerd te krijgen en bleef uiteindelijk steken in een paaldansclub. Daar werd hij een poosje vaste gast en observeerde en tekende hij de andere gasten en natuurlijk de danseressen. Zo is Club Paradise een frisse cocktail geworden van autobio-strip, schetsen, tekeningen en schilderijen. Het mooist zijn de uitgewerkte tekeningen van de danseressen. Die hebben een Picasso-achtige abstractheid vermengd met de zwier van cartoonist Al Hirschfeld en een typisch Kolkiaanse geilheid. De vrouwen bestaan slechts uit enkele gracieuze lijnen die volkomen met elkaar in harmonie zijn. Dat is Kolks grootste talent: zijn lijnen zijn levende, seksuele wezens die paren en nieuw leven voortbrengen. Waarbij wel moet worden opgemerkt dat er in het album veel van de schilderijen verloren gaat. De ware magie overkomt de kijker wanneer-ie live voor de originelen staat, waarvoor je even naar het Nederlands Stripmuseum in Groningen moet. Kolks zwakte is de autobio-strip. Net als in zijn vakantiedagboek Retraite geeft hij zich ook in Club Paradise niet bloot. Een paar zelfdepreciërende grappen ('Als ik mezelf maar vaak genoeg een vieze oude man noem, is er voor anderen geen lol meer aan', lijkt hij te denken! en dat is het dan wel. Kolk is een scherp observator, maar hij reduceert bijna iedereen om hem heen tot een typetje. Behalve één vrouw, een paaldanseres die zichzelf al tot typetje heeft gereduceerd. Daar maakt Kolk weer een mens van. De vrouw liegt over zichzelf dat het een aard heeft, zegt dat ze architectuur studeert, maar wat ze écht bedoelt te zeggen, constateert Kolk, is 'I am a human being'. Kolk is een aardig mens. Kolk gaat pas echt de diepte in met zijn serie Meccano, die is pas écht autobiografisch, al zal hij dat altijd glashard ontkennen. En gelukkig maar, want dan zou Kolk zelf beseffen dat hij in Meccano het allerachterste van zijn tong laat zien en zouden de albums vast lang zo goed niet meer zijn. Dit jaar staat er een nieuw deel van Meccano te verschijnen. Ik kan echt niet wachten en beschouw Club Paradise daarom als een verrukkelijke appetizer, waarvan mijn honger echter alleen maar erger wordt.