Binnen de collectie Impressie(s) start Dupuis een nieuwe subreeks. Onder de noemer Pandora box zulten acht delen verschijnen waarvan de eerste zeven een van de zeven hoofdzonden als onderwerp hebben. Het achtste deel dient als sluitstuk en verhaalt over wat na alle zonden nog resteert: De hoop. De eerste twee delen, De hoogmoed en De luiheid, bracht de uitgever tegelijk in de schappen. Bij hoogmoed behoort het verhaal over een Amerikaanse president, genaamd Narcisse Shimmer. Hij is vlak voor de verkiezingen in een nek-aan-nek-race met zijn opponent verwikkeld. Maar in plaats van zich dag en nacht met de campagne bezig te houden, is Shimmer druk doende zijn kostbare tijd te verspelen aan het verbergen van een groot geheim. Hij kan niet voor nageslacht zorgen en krijgt het in z'n kop om zich te klonen. Het tweede thema, luiheid, wordt opgehangen aan superatleet Paris Troy die titel na titel wint op de honderd meter sprint. Als het echter even tegenzit, komt de verleiding van stimulerende middelen om de hoek kijken. De reeks kent een beloftevolle start, al zijn de thema's er in de uitwerking enigszins met de haren bijgesleept. Beide verhalen zijn spannend, zitten logisch en vlot in elkaar en kennen de nodige beschouwende momenten. Didier Swysen, die achter het pseudoniem Alcante schuilt, is de vaste schrijver van de reeks en per deel wordt een andere tekenaar gevraagd. Didier Pagot doet dat heel aardig, terwijl Vujadin Radovanovic meer op lijkt te hebben met het superheldengenre dan met werkelijke mensen. Zijn drang om spiermassa's en - nog erger - de bobbels onder strakke sportbroeken te tekenen wordt met het plaatje irritanter. Steven Dupré mag het volgende thema van tekeningen voorzien: onmatigheid. Ik ben zeer benieuwd hoe dat uitpakt.