Het is de tintelende passie voor kunst die Gradimir Smudja's kunstbordeel tot een aangenaam beleven maakt. Niet het verhaal: dat is niet meer en niet minder dan een wel heel lichtvoetig vehikel voor buitengewoon mooie tekeningen. Smudja zet in dit eerste deel van Het kunstbordeel (voorzien als drieluik) de lijn door die hij in Vincent en Van Gogh begon. Hij schildert de kleuren van de Belle Époque en de kunstenaars die in dat laatste decennium van de negentiende eeuw in Parijs de kiem legden voor latere wereldfaam. Heel letterlijk, want hij kopieert de stijl van die kunstenaars. Dat geeft een bijzondere couleur aan zijn album. Het is een vertelling als een grand immeuble met vele kleine raampjes: Smudja kopieert en staat daarmee in een typisch negentiende-eeuwse traditie die juist door die 'titaantjes' van Montmartre (en omstreken) werd bestreden. Dat is een mooi contrast dat jammer genoeg niet wordt uitgebuit. Zodoende wordt Het kunstbordeel een bordel: een caleidoscopische kunstgeschiedenis en speels 'pantheon' - met Henri de Toulouse-Lautrec-Monfa als wankele gids. Kunst om de kunst: dat is wat Smudja laat zien en tot uitdrukking brengt. Beslist de moeite waard en tegelijkertijd wekt het album een al te vluchtige indruk. Het is een prachtig plaatjesboek, maar vanwege het gebrek aan (historische en narratieve) samenhang biedt het ook niet meer dan dat! De liefdevolle maar karikaturale schetsen van kunstenaars en hun werk maken van Het kunstbordeel meer een portfolio vol begaafd aquarelleerwerk dan een stripalbum met 'aplomb'.