Tussen 1980 en 1992 leverde de Joegoslavische prentenmaker en stripauteur Enki Bilal zijn bekendste stripserie af: de Nikopol-trilogie, waaronder titels als Lady In Blue en De kermis der onsterfelijken. Daarin katapulteerde hij de lezer naar het jaar 2023 waar de bevolking lijkt te bestaan uit mutanten, buitenaardse wezens en (kunstmatige) mensen. In de lucht boven Parijs hangt een grote piramide vol oude godheden als Anubis en Thoth. Wanneer een van hun dissidente Goden de levens van enkele mensen manipuleert en zich met verkiezingen op aarde bemoeit, is er paniek. De levenslijnen van drie wezens (Horus, Nikopol en Jill) lopen plots samen. Alles aan hun gedrag is georchestreerd, behalve de liefde... De Nikopol-trilogie is nu, na veel vallen en opstaan, een grafisch indrukwekkende film geworden. De authentieke en vooral eigenzinnige vertelstijl die Bilal in de strip hanteerde komt ook hier, op het scherm, volledig tot zijn recht. Ook al zegt de auteur/regisseur in een interview op ??n van beide schijfjes dat de Nikopol-striptrilogie slechts als basis diende voor de film Immortals, sommige scènes kan je zo uit de albums plukken. Maar ook heel wat extra verhaallijnen en nevenpersonages werden toegevoegd en aangepast. Zo speelt het verhaal niet langer in het Parijs van 2023, maar in het New York van 2005. De rode draad van drie strips blijft overeind, maar het personage dat Charlotte Rampling speelt, is bij voorbeeld een nieuw, en misschien wel onnodig element. Wat de strip betreft kan deze duizendpoot het psychologisch karakter van zijn personages misschien verstoppen tussen de kaders van de mysterieuze stilstaande beelden, dat kan hij echter niet langer met zijn filmkarakters. Wat dat aspect betreft faalt hij. Het is moeilijk binding te krijgen met Jill en Nikopol. Immortals is misschien wel de film geworden die Bilal voor ogen had, maar ze werd vaak alleen maar op festivals vertoond. Bilal maakt het de kijker dan ook niet makkelijk. Sommige beelden zijn realistisch, andere computergestuurd en nog andere grafisch bewerkt als was het een computerspel. Consequent springt Bilal er echter nergens mee om, zodat je niet meteen meegaat met deze film. Duidelijk wordt dat hij deze film eerder als kunstenaar dan als filmregisseur onder handen nam. Het resultaat is enkel bij momenten verbluffend. Vooral visueel dan. Interessant, en zeker voor strip- en Bilalfans, is het tweede schijfje waarop ondermeer een making of en een documentaire rond de visuele effecten te zien zijn. De totstandkoming van deze film wordt er stapsgewijs uit de doeken gedaan. Van de film verschenen drie versies. De derde bevat niets meer dan een gelimiteerd nummer en opzichtiger hoesje.