Een zware bevalling moet Finisterre zijn geweest voor Marc Legendre. De voormalig hoofdredacteur van weekblad Kuifje, zelf vooral bekend als auteur van de vermakelijke, eigenzinnige kinderstrip Biebel, heeft zich gewaagd aan een grafische roman. Over de Balkan-oorlog nog wel. Bezien vanuit een vrouwelijk oorlogsslachtoffer. Die ook nog eens zojuist zelfmoord heeft gepleegd. Legendre moet gedacht hebben: laat ik het mezelf niet al te makkelijk maken. Makkelijk is Finisterre zeker niet geworden. Het is een langgerekte monologue intérieur van een jonge Bosnische vrouw die er achter komt dat haar ogenschijnlijk zachtaardige man Gabriël mensen martelt. Ze gaat voor hem op de vlucht en verschanst zich in Hotel Finisterre. Daar gaat ze de strijd aan met haar eigen ontredderde geest, maar ook met het onherroepelijke noodlot. Monologue intérieur is een beperkt wapen voor een schrijver, want het kan al gauw saai en vervelend worden. Bij Finisterre is dat het geval. In versnipperde vorm komen de vaak korte, verwarde zinnen tot de lezer. Soms belooft de stem iets dat niet klopt: 'Net voor je sterft, zie je je hele leven opnieuw. Zegt men. Seconden voor ik stierf, zag ik niets.' Me dunkt, juist over die 'levensflits' gaat dit hele boek! Ook heeft de tekst iets verkrampts literairs. Verkrampt, omdat het als literatuur tekort schiet. Dan helpen zelfs geen citaten van Charles Bukowski of uit Le Petit Prince. De beeldtaal is al net zo versnipperd als de tekst. Legendre heeft gekozen voor een vrije pagina-indeling waarbij de korte blokjes tekst de richting bepalen. Het beeld is puur ondersteunend. De tekenaar heeft foto's, tekeningen en donkere vlakken versneden tot een hermetisch geheel, dat evenwel eenzelfde manco heeft als de tekst: het wil maar niet altijd blijven boeien. Marc Legendre heeft getracht een hoogdravende beeldroman te maken over een vrouwelijk oorlogsslachtoffer in voormalig Joegoslavië. Dat mondt zeker uit in enkele indringende passages, zoals de martelscène waarbij de tekenaar zich bijna louter bedient van grootgeschreven wanhoopsschreeuwen van de gemartelde vrouw. De suggestie van marteling werkt beter dan het tonen van de marteling zelf. Toch kan zo'n sterke scène niet verhullen dat dit boek als geheel tekort schiet. Het is te langgerekt, met teveel terzijdes en een misplaatste air van literatuur. Vooral voor de lezer is Finisterre een zware bevalling.