Het is donker in het leven van Paul Forvolino. Biochemicus in de rat race van de farmaceutische industrie, gepassioneerd specialist in korstmossen. Een vergeefs man. Zijn vrouw houdt van hem omdat hij zwak is, zoekt haar heil in seksueel masochisme, terwijl hun dochtertje keer op keer haar eigen begrafenis tekent. Tegelijkertijd met het verschijnen van Prestige de l'Uniforme in Frankrijk kwam het album van Hugues Micol (1969) en scenariste Loo Hui Phang (1974) onder de wat minder rijke titel Een tweede huid op de Nederlandse markt. In Frankrijk is Micol hard op weg naar de top, met een serie als Chico la Muerte en Les Contes du 7e Soufflé. Van Phang verscheen vorig jaar Panorama dat evenmin onopgemerkt is gebleven, ook al is zij vooralsnog bekender vanwege haar kinderboeken en filmscripts. Veelbelovend dus, grote ambitie in een dubbeldik album. Maar erg vrolijk is het allemaal niet. Erg boeiend per slot van rekening ook niet. Wel knap. Micols tekenwerk is heel effectief. De metafoor van het korstmos is mooi en dragend in het scenario verweven. 'Het korstmos is de vrucht van de symbiose tussen een wier en een schimmel. Door hun eigenschappen te verenigen creëren ze een organisme dat oneindig veel resistenter is. (...) De kracht van het korstmos ligt in de zwakte van zijn samenstellende delen. In dat principe zag ik zoiets als hoop voor mezelf.' En dan... een ongeluk in het laboratorium, een nieuw leven, althans in de ogen van de mensen aan de buitenkant. Succes op basis van zwakte. Niet anders dan normaal. Forvolino vertelt, een verhaal dat vanaf het begin tegen hemzelf is gekeerd. Een superheld ontstaat en groeit, maar tegen wil en dank. Een typisch Amerikaanse superheld, met de identiteit van een kasplantje. Europese complexiteit en nuance heet dat. Het scenario is vlekkeloos, de vertaling adequaat. Als je er over nadenkt, tekent zich een subtiel subliminaal spel van spanningslijnen af: over familie- en vriendenrelaties, over ambitie en loosheid. Maar het probleem is dat het album niet tot nadenken uitnodigt.