Vreemd, maar wel goed. Dat is de beste manier om Marcel Ruijters' nieuwe album Sine qua non te omschrijven. Ruijters, bekend van eerdere undergroundstrips als Dr. Molotow en Troglodytes, heeft in dit album een surrealistische versie neergezet van de wijze waarop men in de middeleeuwen tegen de wereld aankeek. De strip, als je het boekje zo mag noemen, zit boordevol weirde personages. Maar ja, dit is eigenlijk altijd het geval bij Ruijters' strips. Ditmaal zijn het nonnen, wildemannen, kannibalen en geraamtes die de hoofdrol spelen in tekeningen die sterk doen denken aan ouderwetse houtgravures. Sine qua non, wat letterlijk 'Zonder dat is niet(s)' betekent, zit vol symbolische afbeeldingen. Dat valt je als lezer vrijwel meteen op, aangezien er maar weinig tekst gebruikt wordt. Toch zal de symboliek door sommige lezers niet altijd begrepen worden. Zo maakt hij bij zijn verhaal Machina Serpentium gebruik van een worm aan een kruis dat bij een graf staat. Niet elke lezer zal bij het bekijken ervan beseffen dat de worm ervoor zorgt dat het kruis een zogenaamd Ankh-teken wordt, wat een oud symbool is voor de kringloop van het leven. Veel lezers zullen daar misschien overheen kijken. Het lijkt echter alsof Marcel Ruijters precies wist wat hij aan het doen was. Nadeel is dat je ook dat als lezer af en toe niet zeker weet. Dat zorgt voor twijfel. Voorbeeld: sommige afbeeldingen lijken geen symbolische boodschap te bevatten, maar is dat eigenlijk wel zo? Toch maar doorlezen dan maar? Of nog heel even verder zoeken? Sommige mensen zullen dit als een uitdaging beschouwen. Zij zullen er alles aan doen om de afbeeldingen te 'ontcijferen'. Andere mensen zullen zich wellicht ergeren aan het feit dat zij de mysteries van dit album niet kunnen ontrafelen. Voor liefhebbers van undergroundstrips is dit vreemde boekje echter een absolute aanrader.