Nostalgie is een goede voedingsbodem voor hedendaagse grafische romans. Je kunt lekker ongegeneerd flashbacken, het leidt tot emotionele taferelen en de liefdes van toen waren uiteraard altijd mooier dan die vastgeroeste relatie in het heden. Zeker Noord-Amerikaanse beeldromanciers hebben er een handje van: Seth bouwt er zijn hele oeuvre op, terwijl ook Craig Thompson (Een deken van sneeuw), Adrian Tomine (Optic Nerve), Chester Brown (I Never Liked You) en Chris Ware (Jimmy Corrigan) zich er vol overgave van bedienen. Nostalgie is eveneens het sleutelwoord in de doorbraakstrip Paul a un travail d'été van de Canadese tekenaar Michel Rabagliati, onlangs in Nederlandse vertaling verschenen als Pauls vakantiebaantje. Hoewel, onlangs: het colofon rept over maart 2004 als verschijningsdatum, indertijd wilde uitgeverij Oog & Blik groots uitpakken met vertalingen tijdens de Stripdagen Haarlem, maar werden verschillende publicaties uitgesteld. Rabagliati moest zelfs ruim een jaar wachten, terwijl de drukproeven blijkbaar allang klaarlagen. Opmerkelijke vermelding achterin: Het leven is mooi, als je het volhoudt, een vertaling van Seths nostalgische meesterwerk dat uiteindelijk in Haarlem verscheen met een compleet andere titel (inclusief taalfout). Tot zover de nostalgie, terug naar het heden. Voor al diegenen die de Engels- of Franstalige editie nog niet hebben, is het verschijnen van Pauls vakantiebaantje buitengewoon goed nieuws. Rabagliati heeft namelijk weer een pareltje toegevoegd aan die enorme berg interessante graphic novels. Bij een eerste blik zou je dat trouwens niet denken, want zijn tekenstijl heeft iets onbeholpens. Vaak klopt het allemaal net niet helemaal, net als bij veel small press-tekenaars. Wie nauwlettender kijkt, ziet evenwel Rabagliati's fascinatie voor de Franse en Belgische strip. Enerzijds is de zeer vroege André Franquin zichtbaar, toen die nog vloog onder de vleugels van Jijé. Anderzijds roept Pauls vakantiebaantje direct grafische associaties op met Meneer Johan van Philippe Dupuy en Charles Berbérian. Ook inhoudelijk doet die laatste vergelijking opgeld, want het verhaal over prille liefde en vriendschap wordt net zo naturel verteld als bij Johan gebruikelijk is. Laatbloeier Rabagliati (hij werkte al twee decennia als grafisch vormgever voordat hij strips ging tekenen) vertelt over de op hemzelf lijkende achttienjarige wannabee-rebel Paul, die voortijdig school verlaat wanneer de directeur hem weigert voor een kunstproject waarvoor hij nota bene zelf de subsidieaanvraag schreef. Een baantje bij een kleine drukkerij blijkt ook al niks te zijn, dus grijpt Paul een onverwacht telefoontje van zijn vriend Guy aan om Montreal per direct te verlaten. Guy runt een zomerkamp voor kansarme kinderen in Val-Morin en heeft nog een kampbegeleider nodig. Zonder enige ervaring stort Paul zich in dit avontuur. Ondanks aanpassingsproblemen ontgroeit Paul in enkele weken tijd zijn verleden als moederskindje, om vrienden voor het leven te maken en een gepassioneerde affaire te beleven. Dat klinkt als een berg clichés? Op papier wel, maar Rabagliati weet het met zoveel vertelplezier over te brengen dat je er als lezer in wordt meegesleept. Het verhaal is zo authentiek en gevoelvol dat je een ijsklomp moet zijn om er niet voor te vallen. Alle lijntjes komen prachtig samen aan het einde, wanneer we Paul terugzien als een getrouwde veertiger met vrouw en kind. Hij beleeft een prachtige flashback naar die tijd in dat zomerkamp. Daarmee rondt Rabagliati het verhaal perfect af. 'De werkelijkheid haalde ons in, de betovering was verbroken', mijmert Paul. Voor de lezer echter duurt de betovering voort.