Schrijver Arnold Grunberg zei in een thema-uitzending van het VPRO-kunstprogramma R.A.M. over de grafische roman dat hij toch liever romans dan strips leest. In romans laat een auteur veel aan de verbeelding van de lezer over, terwijl in strips alles al in beelden is uitgelegd. Over zijn standpunt valt flink te redetwisten, maar na het lezen van de eerste twee delen van het ambitieuze vijfluik Quintett moest ik wel aan zijn woorden denken. Het probleem van beide verhalen is namelijk dat scenarist Frank Giroud zijn vertellijnen veel te ver heeft uitgesponnen. Daardoor lijdt de originele opzet aan langdradigheid. Plaats van handeling van Quintett is een Franse luchtmachtbasis in Macedonië in 1916, een neutrale zone. in de Eerste Wereldoorlog. Giroud beschrijft in vijf delen de dramatische ontwikkeling van twee mannen en twee vrouwen. Per deel staat één hoofdpersoon centraal. In het vijfde wordt uit de doeken gedaan hoe de levens van het viertal elkaar raken zonder dat ze het zelf bewust in de gaten hebben. Voor ieder deel is een andere tekenaar aangetrokken, al is de in- en uitleiding van elk album getekend door Giulio De Vita, die tevens het slotstuk voor zijn rekening neemt. De andere tekenaars zijn Cyril Bonin (bekend van de Castermanserie Fog), good old Paul Gillon, Steve Cuzor en Jean-Charles Kraehn. Hoewel Quintett zich afspeelt in de Eerste Wereldoorlog staat deze oorlog niet centraal. De strip is een dramatische vertelling over de liefde en de keerpunten waarop mensen in hun leven komen te staan. Giroud gebruikt het wapengekletter als achtergrond om de verwikkelingen een steviger fundering te geven. Zo vliegt Dora Mars in het eerste deel naar de Franse basis om een eerder in Parijs ontmoette, maar inmiddels daar gelegerde vliegenier de liefde te verklaren. In Macedonië maakt ze deel uit van een muzikaal quintet, waarvan de officier Alban Meric deel uitmaakt, de hoofdpersoon van deel twee. Meric is verliefd op de jonge Griek Manolis, wat hem chantabel maakt, want homoseksualiteit is dan nog een groot taboe. De manier waarop scenarioschrijver Giroud en Gillon in het tweede deel laten zien hoe Meric in een café wordt gechanteerd door een lagere officier - namelijk in zes pagina's, wat ook in één had gekund - is een goed voorbeeld van de makke van dit project: Giroud wil om zijn project te laten slagen teveel uitleggen, zowel in beeld als in tekst. Bang wellicht dat de lezer de draad kwijtraakt. Maar die pakt in dit geval liever een roman, om zijn verbeelding te laten werken.